Dag 9 - VanderBilts en Mystic pizza

Het is dinsdag 30 juli

We staan vroeg op. Het slapen ging al ietsje beter maar iedereen heeft lichaamsdelen waar ie liever niet op ligt. We zorgen weer voor elkaar (koelen, smeren) en gaan om de beurt een beetje eten, zodra we er aan toe zijn.
De koffers stonden klaar en die hoefden we alleen nog waar in te alden. Als we buiten komen voelt het heel warm en de luchtvochtigheid is merkbaar hoog. Niet fijn! De zon brandt op mijn rug. Gauw de navi instellen en op naar Newport.

We kiezen de kustroute in de hoop nog wat mooie vergezichten mee te pakken. Lauren zit voorin, nog steeds niet helemaal lekker.

We moeten ook voor de eerste keer tanken. Voor 40 dollar kunnen we 14,6 gallon tanken, dik 55 liter voor € 36,-. Niet slecht.
Rond half 11 rijden we Newport binnen. We vinden een mooi parkeerplekje, naast het park en de Starbucks. Alsof het voor ons gemaakt is!. We installeren ons in de schaduw, koelbox mee en de ereaders worden erbij gepakt. Niemand heeft zin om in de hitte door het centrum te lopen wat overigens wel erg mooi is.

Newport was een van de grootste en belangrijkste zeehavens van het Britse Rijk voor de Amerikaanse Revolutie en wordt gezien als de geboorteplaats van vrijheid van religie. Ook was Newport de eerste stad die besturd werd door een gekozen, seculier, bestuur. Er staan nog 300 houten gebouwen van voor de Revolutie.

Jur loopt wel een blokje om en geeft aan dat we niets missen, helemaal geen leuke winkeltjes. Hmmm. De koffie en zelfgemaakte lunch smaken in ieder geval goed. De dure sportauto's rijden af en aan en je kunt blijkbaar ook een tour maken in een soort driewielertjes, die rijden ook constant voorbij.



Ik wil ondanks de warmte toch graag nog een beetje verder rondkijken en we gaan richting de Cliffwalk. Dit wordt beschouwd als een van de topatracties van Newport. Het is een 5,6 kilometer lang, openbaar, voetpad dat langs de kustlijn loopt en biedt een prachtig uitzicht op zowel de huizen van de Guilded Age als de kustlijn. In totaal doe je er 2,5 uur over om dit te lopen, dat gaan we nu niet redden. We zoeken gewoon een ingang waar we een mooie indruk van dit gebied kunnen krijgen.
Bij het beginpunt is geen mogelijkheid om te parkeren. Verder dan maar, maar overal is het parkeren voor vergunninghouders. We rijden wel door een prachtige wijk. Er staan huizen in allerlei pastelkleuren, de een nog mooier dan de ander. We vermaken ons met het geven van Funda omschrijvingen en het kiezen van de mooiste. We zouden hier best willen wonen!

Vlak aan de kust, bij het pad, vinden we een mooi plekje op de parkeerplaats voor staff van de Salve Regina Universiteit. Die staff is er niet nu het vakantie is dus we durven er veilig te gaan staan. In de tuin van de Universiteit spelen allemaal kinderen, het oogt als een zomerkamp. Olivia en Annabel geloven het wel. Hun benen doen pijn en het is warm. We parkeren hen weer op een kleedje onder een dikke boom met ereader en wat te drinken. De rest loopt naar de cliff om even te kijken of het de moeite waard is om een klein stukje te lopen.

 

We staan naast The Breakers, het enorme buitenhuis van de familie Vanderbilt. Deze familie is van Nederlandse afkomst en heeft zijn fortuin gemaakt in de scheepsbouw en spoorwegen.

Dit gigantische huis is gebouwd als zomerresidentie voor Cornelius Vanderbilt, tussen 1893 en 1895. Cornelius was de stamvader van de Vanderbiltjes en kreeg met zijn vrouw Sophia 13 kinderen. Het telt 70 kamers en een oppervlakte van zo'n 6000 m2.


Maar met zoveel kinderen misschien wel fijn, wat extra ruimte. Ook voor die tijd was het trouwens een duur huis, het kostte zo'n 7 miljoen dollar om te bouwen.

We kunnen ons voorstellen dat die rijke luitjes er best van baalden dat dit voetpad langs hun huis loopt. Je zit toch niet helemaal vrij. Wel fijn voor ons want wat is dit mooi en bizar. Het huis naast de Breakers staat te koop, het wordt via Sotheby's geveild. Waarschijnlijk ligt het iets buiten ons bereik. Op de schoorsteen zit een vette roofvogel, weer eens wat anders dan de eksters die in onze dakgoot rondkrassen.

 

We gaan gauw terug naar Olivia en Annabel en drinken nog wat in de schaduw. We hebben nog een grote bak watermeloen en dat smaakt ook goed. We rijden via het centrum terug richting de snelweg omdat we nog een sanitaire stop willen inlassen. En wat zien we? Allemaal leuke winkeltjes. Daar zijn we dan mooi ingetrapt. Nu gaan we echter door: op naar de volgende stop, Mystic. We rijden nog langs een oude begraafplaats waar ook een gedenkplek is voor tot slaaf gemaakte Afrikanen.

We gaan weer via de kustroute, richting Jamestown over een megabrug. Na wat googelen blijkt dit de Claiborne Pell Newport Bridge te zijn en we rijden 120 meter boven het water! Dit is ook echt vakantiegebied, met bootjes, vuurtorens met Amerikaanse vlaggen en weer prachtige huizen aan het water. Alles is ook heerlijk groen en heuvelachtig.

In Mystic aangekomen wil iedereen graag zwemmen, nou ja, Jur niet. We hebben hier wederom een binnenzwembad, wat nu heel goed uitkomt en we koelen er lekker van af. De kamer is heel groot, met 2 queensize bedden, een queensize slaapbank en een hele ruime badkamer. Heel fijn om even wat ruimte te hebben om de kont te keren, zogezegd.

Tegenover het motel zit een Steak Loft die goed staat aangeschreven, Er is een uitgebreide saladbar en het vlees is inderdaad lekker. Fijne afwisseling zo. De serveerster is heel aardig en wil alles van onze trip weten.

We zijn inmiddels toe aan onze bedjes en zetten een wekker. Dit motel heeft geen ontbijtmogelijkheden dus we gaan morgen naar de naastgelegen Mystic Diner voor een klassiek Amerikaans ontbijt. We zijn benieuwd!