Vandaag gaat de roadtrip weer verder. Het is tijd om de auto voor het tweede deel van onze tocht op te pikken. We worden pas om 8:30 wakker. Dat was niet niet helemaal de bedoeling en lijkt het startsein voor een dag met gedoe.
Het duurt lang voor we een plekje in de ontbijtzaal krijgen. Vlak voor ons is een enorme familie, zowel in omvang als in aantal die in no time het buffet leegt rooft. Ik kan het niet anders omschrijven. Wachten op nieuwe aanvoer dus. Hmmm, de klok tikt.
Zodra we allemaal iets gegeten hebben gaan we naar de kamer alwaar we de dames naar het zwembad sturen, wij de laatste dingen in de koffers stoppen en de huurauto gaan oppikken. Ik heb vannacht niet goed geslapen en ben met pijn in mijn rug wakker geworden. Deze wordt allengs erger. Proberen in beweging te blijven, paracetamol erin en misschien straks nog wat sterkers. Nu even kop erbij houden. Annabel loopt overigens weer ok, het bleef bij een vervelende blauwe plek.
We hebben een aardige Lyft naar de Alamo Car verhuur. Anton rijdt in het weekend als taxichauffeur, door de week als ambtenaar en coacht ook nog een jeugdvoetbal elftal. Hij is gepassioneerd voetbalkenner, weet heel veel namen van spelers en kent het Nederlandse systeem. Het is een leuk gesprek. Bij de Alamo aangekomen, het is inmiddels 11 uur, staan er nog een aantal mensen voor ons in de rij. Er is maar 1 meisje aan het werk en die rent heen en weer tussen de balie en de auto's, maakt ze nog schoon, stelt navi's is, ze is er maar druk mee. En ze heeft ook nog een gebroken enkel.
Als we dan eindelijk aan de beurt zijn moeten we de kosten voor de one way trip nog afrekenen per creditcard. En die laten ons allemaal in de steek. We krijgen geen verbinding met bank of creditcard company, zweetdruppels op voorhoofden en bijzonder taalgebruik aan onze kant. Er zit niets anders op dan terug te gaan naar het hotel. Daar maak ik geld over naar de creditcard rekening (we weten nog steeds niet precies waarom het fout gaat) en hopen dat het zo gaat lukken.
De meiden zijn inmiddels uit het zwembad, gedoucht en er klaar voor. Het is 10 voor 12 en om 12 uur moeten we uitchecken. Dat lukt met een hoop kunst en vliegwerk en omdat we zo'n goed team zijn. Het uitchecken gaat soepel, waarschijnlijk ook omdat de dame achter de balie ziet dat de tranen van de pijn inmiddels over mijn wangen lopen. Crap, niet de bedoeling dit!
Alle plannen mbt hiken in Great Falls Park zijn van de baan. Ik loop inmiddels zo krom als Quasimodo, het doet echt veel pijn. We zien de felicitaties aan opa Tjibbe op de app voorbij komen, een vrolijk liedje van Juul en Carli. Ik probeer te bellen, maar ondanks het onbeperkte telefoonabonnement wat we hebben afgesloten geeft een miepje aan dat we geen saldo meer hebben voor contact. Wat een *&%@ dag! Even appen dan maar.
Halverwege Front Royal stoppen we bij een Walmart. We willen weer een koelbox en wat proviand. Eerst een broodje eten bij een tentje wat volledig Spaanstalig is. Zowel de eigenaren als de clientèle dus we vallen nogal op. De broodjes zijn in ieder geval lekker, we kunnen er weer tegen aan. We moeten nog wel even terug om de achtergelaten portemonnee op te pikken. Had ik al geschreven dat dit een uitdagende dag is? In de Walmart doen we alleen het foodgedeelte (behalve Annabel en Olivia die nog schoolspullen vinden en een radiografisch bestuurbare helikopter). De farmacist helpt mij aan extra paracetamol en een spray tegen spierkramp. Inmiddels heb ik ook een Tramadol genomen anders ga ik de rest van de rit niet redden. Ik vlieg werkelijk door de Walmart, goed het karretje vasthouden voor extra steun.
De Super 8 is een oudbollig hotel met een 70's decor. Geeft niks, we slapen hier maar een nachtje. Ik gooi er een nog een paracetamol in en we besluiten naar het centrum van het dorp te lopen. Dit is een minuut of 10 en helpt vast tegen de stijfheid. Front Royal is zo'n typisch Amerikaans plattelandsstadje wat je uit de film kent. Mooie huizen met nette tuintjes en een vlag naast dichtgetimmerde fixer uppers waar de huisraad van de vorige 7 bewoners nog in de tuin staat. Mensen zitten op hun front porch en groeten ons vriendelijk als we langs lopen. Wandelen is hier niet zo'n ding, er zijn ook bijna geen stoepen.
Na afloop van het diner (kuch) lopen we nog even naar het dorpsplein. Hier rijden tieners rondjes in hun pickup trucks en families genieten van de laatste zon in het park. W
We kijken nog even in de etalage van de Pawn shop. Die staat vol met grasmaaiers en ander gereedschap. De achterwand van de winkel staat vol met geweren, genoeg om de battle van Manassas over te doen (stond ook op mijn lijstje, deze battlefield maar ook die zat er niet in vandaag).
Annabel offert zich op en test Popcorn, lime en pink grapefruit. Maar zodra de dame dit door heeft moet Olivia ook aan de bak en zij krijgt iets chocola achtigs aangereikt, bubblegum en snickers. En het was nog lekker ook! Ze heeft haar vanille verdient, Annabel kiest alsnog voor lime, die was toch wel heel lekker.
Door een ander straatje gaan we terug naar het hotel, tijd om de ogen dicht te doen. Kijken of het morgen allemaal wat soepeler gaat. Het bed ligt in ieder geval goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten