Het is vandaag donderdag 15 augustus
In de ochtend horen we weer gekke, ronkende geluiden. Het zijn die bisons die ons wakker komen maken. Ze staan op een mistig veld en zijn al druk aan het grazen. Wat een machtig gezicht, dit verveelt niet snel.
Wat een opties hebben we voor vandaag! Het weer is dus mistig en niet al te warm. Waarschijnlijk zal dit snel veranderen. We willen toch wat zien in de buurt en de meiden hebben absoluut geen zin in Cherokee indianen, ze zijn bang dat het heel erg lijkt op de Wampanoag indianen die we al hebben gezien. Die kan ik invoelen, het is ook een openluchtmuseum. Het is ook een tripje van 170 mijl totaal, dus best wel een hele tijd in de auto.
Er is ook een soort pretpark in de "buurt" maar dat is en ver rijden en het lijkt heel erg op jonge kinderen gericht. Lauren voelt wel wat voor het Biltmore Estate. Dat is maar 32 mijl dus goed te doen.
Ok, op naar Asheville. Vlak voor de Starbucks (yes, goede koffie! en Confettiekoekjes!) springt er een enorme steen op de ruit. Ik schrik me een hoedje. De rest heeft niet meteen door wat er aan de hand is en zoekt naar oorzaken. De vette ster in de voorruit laat geen ruimte voor giswerk. Pfieeeuw, met gierende hartkleppen (het was echt heeeel hard) settelen we ons op het terras bij de koffietent. Supergoede wifi, had ik nou mijn laptop maar mee. In de bergen heb ik geeneens ontvangst op mijn telefoon en in de locomotief hebben we wel wifi (choochoo netwerk) maar die is zo slecht dat foto's uploaden geen optie is. Ook het downloaden van Netflix series, wat sommigen van ons doen, is dan geen optie. De supergoede Starbucks wifi is dus een dankbaar geschenk.
Maar na een poosje breken we toch op want we zijn hier niet voor niets. Om het het hoekje rijden we het park van Biltmore Estate al binnen. 8000 hectare groot en het ziet er allemaal prachtig uit. Op het terrein kun je ook nog een dorpje en een wijngaard bezoeken.We rijden over een lange oprijlaan naar de plek waar de kaartjes verkocht worden. Wederom worden we begroet door een aantal heren die in Nederland al minstens 15 jaar met pensioen zouden zijn. Ook de dames achter de loketten ogen toch minstens 75+. De dame die ons helpt gokt dat we uit Nederland komen en vind dat, gezien de Nederlandse afkomst van de Vanderbiltjes, heel leuk.
Met de kaartjes op zak rijden we door naar de volgende stop, een P plaats vlakbij het huis. Van hieruit kun je in 8 minuten naar het huis lopen of een trolleybus nemen. De bejaarden kiezen voor het laatste, wij zetten te weinig stappen en gaan dus door het bos. De aanblik van het huis is werkelijk schitterend. De inspiratie voor het huis is opgedaan in het Loire dal in Frankrijk en dat is goed te zien.
Ik pik nog een audiotour op, door het gezellige geklets was de dame bij het loket die vergeten in rekening te brengen. Inmiddels schijnt de zon ook volop en is het weer echt warm. Gauw naar binnen!
We hebben genoten van dit huis. Duidelijk ontworpen als familiehuis, ondanks de 250 kamers en alle ruimtes zijn even mooi. Het is het grootste woonhuis in de VS. De bibliotheek is een persoonlijke favoriet. Het was ook bijzonder leuk om de ruimtes achter de schermen te zien; de keukens, de verblijfsruimtes van de bedienden, maar ook het zwembad (met originele onderwaterverlichting , de fitnessruimte en de bijzonder uitgebreide wasruimtes. We zouden hier allemaal prima kunnen wonen.
Een klein stukje geschiedenis: Dit huis is gebouwd voor George Biltmore, het was gereed in 1895. Hij woonde er met zijn vrouw Edith en dochter Cornelia. Je snapt meteen waarom die 250 kamers nodig waren. Dit is trouwens een broer van de Vanderbilt die het prachtige huis in Newport bouwde, waar we ook waren. De 4e en 5e generatie nakomelingen van George en Cornelia bezitten dit kasteel nu, wonen er echter niet meer. Ze waren trouwens van plan om met de eerste reis van de Titanic mee te gaan maar door familieomstandigheden zijn ze op het laatste moment afgehaakt. De butler en de bagage waren echter al aan boord......
In 1930 was het geld toch redelijk opgeraakt, zaken doen bleek een opgaaf voor George. Hij stierf trouwens al in 1914 aan de complicaties van een blindedarmontsteking. Edith runde het landgoed vanaf toen in haar eentje.Zij heeft het huis geopend als toeristen attractie.
Nog een bizar feit over het zwembad: daar gingen 70.000 gallons (265.000 liter!) water is. Dit kwam uit de bergen en het duurde 4 dagen voordat het een beetje was opgewarmd. Dan ging men 1 of 2 keer zwemmen en dan moest het water weer weg, want geen chloor of andere biologische wondermiddeltjes. Dit zwembad stond dus vaak leeg. De kleedkamers zijn ook heel mooi, geen dame in die tijd liep in een badjas van haar kamer naar het zwembad.
Als we alles gezien en gehoord hebben gaan we weer richting onze locomotief. In het dorpje op het terrein eten we nog een heerlijk ijsje en dan zijn we klaar voor de terugrit. We pikken eten op in de supermarkt en koken weer lekker zelf. Na het eten maken de meiden nog marshmallows en s'mores. Dat laatste klonk heel leuk maar bleek heel vies, haha. We lagen weer lekker op tijd in ons bed, morgen is weer een reisdag met een hele toffe tussenstop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten