Dag 8 - Whales en wholefoods

Maandag 29 juli

Het was een lange rusteloze nacht. Zelfs de airco, die we normaal op fanstand zetten, bracht maar weinig verlichting. We koelen weer en smeren goed in. Jur haalt broodjes uit de ontbijtzaal zodat we zo lang mogelijk geen kleren aan hoeven. Slechte zin, maar je snapt me wel. We hebben gelukkig Nutella en pindakaas en ook de yoghurt en muesli doen het prima. Allemaal weer paracetamol naar binnen en veel water mee.

We gaan ervoor. Per slot zijn het walvissen die op ons wachten! Het is niet zo ver rijden en we kunnen meteen aan boord. We kiezen voor een binnen plekje in de airco. We hebben gekozen voor Hyannis Whale Watcher Cruises omdat ik goede recensies over gevonden had. Deze maatschappij probeert door deze tochten aandacht te vragen voor de noodzaak om goed voor de oceanen en zijn bewoners te zorgen.

De boot is speciaal ontworpen voor deze tochten, er zijn namelijk geen externe schroeven die de walvissen en andere beesten kunnen verwonden. Ze is bijna 40 meter lang en 8,5 meter breed. Er zijn 5 zware jet motoren aan board en dat merken we als de kapitein gas geeft nadat we de haven hebben verlaten. Even vragen hoe hard we gaan; 30 knopen. Wow. Het zal een uurtje varen zijn voordat we
op de Stelwagen bank zijn waar de wal vissen zich in de zomer vet mesten.
We halen koffie en een ranger komt langs met baleinen en legt uit hoe de walsvissen eten. Ook iemand van de Wildlife Preservation vertelt verhalen over de walvissen. De tijd vliegt zo om. Annabel heeft gelukkig haar ereader mee, Olivia doet nog een dutje.

 Na een uurtje komen we op een plek waar een walvis is gesignaleerd. We moeten letten op en lichtgroene plek met bubbels. Die creëert de walvis om de vissen mee in verwarring te brengen. Die gaan dan heel dicht bij elkaar zwemmen en dan heb je zo een bekje vol gevangen. Ook de aanwezigheid van meeuwen en andere watervogels is een clou.

Ja daar! Een bubbel plek! Gespannen staren we over de railing:

Het is een vrouwtje en ze heet Diablo. Alle walvissen worden gevolgd. Ze weten precies wie wie is, waar ze geweest zijn en of er kleintjes mee terugkomen.

Diablo is normaal niet zo'n show off maar ze laat ons echt een paar prachtige tail shots maken.

Het is zo bijzonder om mee te maken!

Na een poosje genoten te hebben van de capriolen van dit vrouwtje varen we door naar een ander plekje. Kijken wie zich vandaag nog meer laat zien, er zwemmen hier ook andere soorten walvissen, dolfijnen en orka's. Het lijkt er niet op dat we geluk hebben. We turen en turen maar geen bubbels of vogels meer. Tot de kapitein contact heeft met een andere boot die wel iets heeft gezien.




We ontmoeten Scylla en haar 6 maanden oude kalf. We kunnen ze uitgebreid bewonderen en worden ook nog eens verrast met 2 maal een sprong boven water. Wow, wow wow. Wat een spektakel! Blij dat de camera op de papparazzi stand stond want nu heb ik het goed in beeld kunnen brengen. Als we na een half uur terug moeten varen zijn we erg blij dat we deze tocht niet hebben laten schieten.

Terug in de haven gaan we snel naar de auto. Het is warm en we willen uit de zon blijven. We rijden via de Wholefoods waar we lunch willen oppikken. Hier is wel veel lekker eten, vers, gezond, vegan, links draaiend enz. We slaan lekker is en lopen leeg bij de kassa. Kwaliteit heeft zijn prijs!
Na de lunch gaan we even rusten en daarna afkoelen in het zwembad. Dat voelt fijn.
Annabel en Olivia willen alsnog gaan midgetgolfen en we besluiten op te splitsen. Lauren voelt zich nog echt niet lekker en wel met de koude handdoeken op bed blijven liggen. Ze heeft genoeg aan nog een broodje en een banaan.

Jur, ik en de meiden gaan naar de McDonalds (blegh) die vlakbij het hotel zit, Daarna ga ik terug en gaan zij met zijn drieën nog even midgetgolfen in het coole piratenpark dat we gister zagen. Ondertussen heb ik de koffers weer ingepakt want morgen gaan we weer verder. Next stop is Mystic, het plaatsje van Mystic Pizza. Ook weer een kort stukje, zo'n 140 mijl.

Ondanks de aanpassingen in het schema, de ingelaste rust, hebben we toch een fantastische dag gehad.

Dag 7 - Beaches and laundry

Zondag 28 juli.

Vandaag doen we lekker niets. Nou ja, niets, we gaan op zoek naar een lekker strand. We zijn niet voor niets op Cape Cod en willen wel eens zien of er grote Witte Haaien rondzwemmen op zoek naar een lekker toeristen hapje. Jaws is hier gefilmd.........

Volgens de dame achter de balie moeten we naar West Dennis Beach. Aan de Nantucket kant van het eiland is het water warmer en het strand is hier lang en zanderig. Precies zoals wij een strand graag zien. Koelbox ingeladen, van top tot teen ingesmeerd (belangrijk!) en daar gaan we.

Het strand is mooi. Het waait wel heel hard. We krijgen kippenvel. Raar? Iedereen parkeert zijn auto met de achterklep naar het strand en laat zijn spullen daar liggen. Het weer went snel en we willen wel zwemmen. Niet piepen dus, we gaan ervoor. Het water is inderdaad heerlijk en ons kleine plekje ligt best comfi. Achter ons kijken we uit over prachtige huizen die aan een soort lagune staan.
Goed toeven hier.

 

Op een gegeven moment gaat de wind steeds harder waaien. We willen graag picknicken maar geen zand happen. Dat gaan we dus vanuit de achterbak doen. Staan we meteen even in de schaduw. Snel nog een duik en dan houden we het voor gezien, we hebben geen parasol en het zwembad lonkt.

Inmiddels weten we ook waar we een was kunnen draaien en Jur zet mij af om dit klusje te klaren. Hij brengt de meiden vast naar het hotel want dat wasje duurt maar 25 minuten.


Ik heb mijn laptop bij me en kan vast weer een verslagje maken.
De wasmachine vraagt om 18 kwartjes en ondanks dat we hard gespaard hebben heb ik die niet paraat. Gelukkig staat er een wisselautomaat en door al het gerinkel voelt het alsof ik de jackpot gewonnen heb.

Maar waarom prikt mijn nek zo? Vast zand en zout....

 

Terug in het hotel gaan we douchen. We willen vanavond midgetgolfen en eten in Hyannis. Nu zien we de ellende..... we zijn vet verbrand. De meiden de achterkant van hun billen en benen, ik mijn rug en Jur alleen zijn knieholtes. Vette shit! Gelukkig hebben we aloë vera bij ons en vol goede moed gaan we toch op pad.

Hyannis is het dorp van JF Kennedy en zijn familie. Hier staat ook een museum en ademt alles JFK.

 

We vinden een leuke Engelse pub waar we een soort curry eten. Lauren heeft niet zoveel trek en neemt een salade. Lang verhaal kort: die zien we nog een keer terug in de gang van het restaurant. Toch een zonnesteek? De midgetgolf plannen gaan in de kast. In het hotel gekomen zien we dat we allemaal echt heel erg verbrand zijn.

Super stom want we hadden goed gesmeerd. Blijkbaar is de zonkracht hier hoog en door het lekkere windje voelde het heerlijk aan op het strand.

We gaan met natte, koude handdoeken in de weer en iedereen slikt paracetamol. Oh jee, als dit maar goed komt. Morgen worden we om 9:00 op de boot in Barnstabble verwacht, we gaan namelijk whalewatchen. Daar hebben we al maanden naar uit gekeken. Anyway, eerst maar eens de nacht door zien te komen......

Dag 6 - Pilgrims en Wampanoag

Zaterdag 27 juli

Vandaag starten we met onze echte roadtrip, we gaan door naar onze volgende bestemming: het eiland Cape Cod. Het is geen lange rit, 74 mijl is goed te doen en dan hebben we ruimte voor 2 stops.

We hebben voor het eerst een wekker gezet want we willen graag om 9 uur rijden. Gisteravond alle koffers weer netjes ingepakt. Dit klinkt erger dan dat het is want we hebben 3 grote tassen en 2 rolkoffers. Nog een laatste keer pannenkoeken bakken en dan op naar Plymouth want daar is een mega Walmart waar we,  flink willen inslaan. Het uitzicht onderweg is vergelijkbaar met gisteren. Veel bos en weinig vergezichten. Aan de kleur blauw van de lucht weet je dat je ind e buurt van de zee bent.

De plaatsnamen onderweg zijn heel Engels, we komen langs Weymouth (waar we in 2016 in de UK op vakantie waren), Holbrook en Pembroke.
De Walmart zit op een groot commercieel park met nog een groot aantal superstores. Gelukkig ook een Starbucks dus eerst koffie. Laatste kans om de Boston beker te scoren maar ik doe het toch niet. We kunnen er maar 1 of 2 meenemen dus ik wacht in ieder geval op New York.

In de Walmart moeten we ons even oriënteren. Het food gedeelte is niet zo groot als we verwachten, voor de rest kun je er alles krijgen wat je maar wilt. Van verse maden op de visafdeling tot een complete nieuwe garderobe (Primark stijl) en alles voor je huis, trailer of tuin.

We starten met de zoektocht naar een koelbox. Natuurlijk helemaal aan de andere kant van de winkel. Goed voor de stappen! Dan de rest van het lijstje af. Water, andere drankjes, picknick spullen, broodbeleg, lekkere dingen (chips, koekjes etc) en dan op zoek naar fruit. Heerlijke aardbeien, mango, een komkommer (is ie weer) en wortels. Iedereen heeft er zin in.
De vieze smaakjes cornflakes en popcorn laten we staan.




We halen een baal ijs voor in de koelbox en hebben nog een gezellig praatje met een oude dame. Ze geeft ons tips voor leuke strandjes en belooft ons dat we walvissen gaan zien.

Als we de buit binnen hebben gaan we door naar de volgende stop: Plimoth Plantation. Dit is maar een klein stukje rijden en onze navi loodst ons weer feilloos door het drukke verkeer.
Als we aan komen rijden zien we een picknick bankje onder een boom staan. Mooi plekje voor ons!                                                                                           

We zijn  bij openlucht museum Plimoth Plantation in Plymouth. Hier komt het verhaal van de Pilgrim Fathers en hun overtocht naar Amerika tot leven. In 1620 vertrok vanuit Plymouth in de UK een groep Leidenaren en Engelsen, op het schip de Mayflower, voor een lange en barre tocht naar het nieuwe land. Ze vluchten voor de Engelse koning omdat zij hun eigen geloof wilden blijven uitoefenen. Puriteins, volgens de Bijbel en niet conform bedachte regels.  

Zij stichten in New England de eerste kolonie die constant bewoond zou blijven. De Pilgrims kwamen in de winter aan en konden geen eten vinden. Door vorst en sneeuw konden ze geen huizen bouwen. De helft van de bemanningsleden en reizigers stierf. De hulp van de oorspronkelijke bewoners, de Wampanoag indianen zorgde voor een ommekeer. Zij brachten eten en lieten zien welke gewassen verbouwd konden worden en waar de vis gevangen kon worden. 

Dit wordt nog elk jaar gevierd met Thanksgiving. Mocht je hier meer over willen weten: een mooi achtergrind artikel lees je hier:

https://www.nemokennislink.nl/publicaties/thanksgiving-een-nederlandse-erfenis/

Het museum toont zowel Wampanoag hutten als een Engels dorp. We gaan eerst op bezoek bij de Wampanoag. We zien hun hutten, er is evrschil tussen zomer en winterhutten. Er zijn plekken waar eten wordt gemaakt, en we zien hoe een houten kano wordt gemaakt. Er zijn nog 6 tot 10.000 Wampanoag indianen in de USA. Een aantal vertelt ons vandaag over het leven van toen. Ze dragen kleding uit die tijd en de lendelapjes van de mannen spreken tot de verbeelding. De meiden hopen dat ze niet te ver bukken (of juist wel?). Olivia ontdekt dat ze er een soort broekje onder dragen. Gelukkig maar.
                                                                             

Annabel mag nog even een cape van stinkdier om. In het bezoekerscentrum treffen we een mevrouw de de hoofdtooien van de krijgers maakt. Van hertenvacht en ze naait het aan elkaar met pezen van herten.

Dan lopen we door naar het Engels/Nederlandse dorp:

Ook hier zijn mensen in kleding uit de 17e eeuw te bewonderen. We komen net op tijd voor de militaire dril. Een groep toeristen staat met grote houten speren opgesteld om te gaan marcheren. Blij dat wij daar niet tussen staan want het ziet er heel zwaar uit. De huisjes zijn eenvoudig ingericht met overal een hoofdrol voor de bijbel.

Een mevrouw werkt in haar moestuin en een groepje meisjes zingt liedjes terwijl ze hun verstel werk doen.

Met deze meneer hebben we een heel gesprek. Hij vraagt wat we voor werk doen en bouwt daar een heel verhaal over. Hij denkt dat we voor arme wezen zorgen en legt ons uit hoe Olivia in die tijd, als ze wees was geweest, waarschijnlijk was verhandeld. Ze had nog 8 jaar als dienstmeisje ergens moeten werken en was dan met een kleine bruidsschat aan de eerste de beste vent uitgehuwelijkt.

Hij is zelf pelshandelaar en baalt dat hij Engels is en niet onder de regels van de VOC valt. Blijkbaar zijn die beter dan die van de bevelhebbers van de koning. Nog een paar jaar hard werken en dan is hij zijn eigen baas.

Het wa een heel interessant en leuk bezoek. Ik heb nu alleen snel foto's van de iphone erbij gezet, zal later betere zoeken.




Nu door naar Cape Cod. Nog 38 mijl en dan zijn we er. Onderweg zien we weer prachtige houten huizen in die typische New England stijl. We rijden langs fixeruppers en langs mansions. Gezellig naast elkaar. De Ambassador Inn ligt in South Yarmouth en ziet er prima uit. De kamer is iets kleiner maar de bedden zijn comfi. Nu nog wat eten en dan zwemmen want daar kijken de meiden al de hele week naar uit!

Vlak bij het hotel zit een echte pizzeria waar heerlijke dunne houtoven pizza's gemaakt worden. Mario gooit het deeg hoog in de lucht.
Sufferds die wij zijn, trappen we toch nog in de formaten. We nemen 3 grote en een kleintje. De grote is alleen 2 keer zo groot als eerst aangewezen dus veel te veel.

Op de veranda bij het hotel zitten ook wat locals uit te puffen van het werk en we delen met hen. Meteen zijn we beste vrienden met Jake en zijn kornuiten, gezellig hoor.

Jur en ik gaan uitpakken en de meiden gaan zwemmen. Buiten vinden ze te koud, het is nog een graad of 24, dus watjes zijn het wel. Heel fijn dat er ook een binnenzwembad is, met whirlpool! Hier houden we het wel even uit. Morgen geen plannen, behalve chillen op het strand. Goed vooruitzicht!

Dag 5 - Huurauto en shopping trip New Hampshire

Het lijkt er nu echt op dat we in het ritme van de States komen. We slapen minstens tot 7 uur en sommigen al wat langer. We zijn zelfs zo chill dat we pas rond 10 uur buiten staan, op weg naar de huurauto. Prima want we hebben geen haast.

Jur hoopt op een vette upgrade omdat we zo laat zijn. We zullen zien!
De Alamo verhuurbalie zit op de negende verdieping van een parkeergarage. Gekke plek. Er staat een coole knalgele jeep, de meiden hopen dat die voor ons is. Helaas, de Italianen voor ons gaan er mee van door.

Voor ons staat een grote, zwarte, Dodge Grand Caravan klaar. Luxe stoelen die in lig stand kunnen, de deuren gaan automatisch open en de navigatie is ook inbegrepen. Wij zijn helemaal happy. Ook Jur die stiekem op een Infinity hoopte....

Hij kan alvast goed oefenen met rondjes naar rechts maken want we moeten eerst naar beneden af dalen. Dan storten we ons in het Bostoniaanse verkeer, op naar Merrimack Outlet Center in New Hampshire. We hebben voor deze shoppingtrip gekozen omdat er in deze staat geen taxes op kleding wordt geheven en deze mall qua recensies goed uit de verf kwam.

 

Het lijkt op elke andere shoppingmall. We zouden ook in Batavia Stad kunnen zijn of in Engeland. Geeft echter niets want de gewilde winkels zijn hier en de kortingen lijken goed. Lang verhaal kort: iedereen heeft leuke outfits gescoord en we hebben een miljoen handsanitizers van Bath en Body Works. Hier waren wat bestellingen voor geplaatst.

Als je zussen nog naar Ralph Lauren gaan

We eten nog een redelijke burger en noodles voor Jur en dan vangen we de terugweg aan. De route is niet zo panoramisch, veel bos. Onbestemde roadkill aan de kant van de weg en rondcirkelende roofvogels die we niet thuis kunnen brengen. Ze zijn wel enorm groot, net als al het andere in dit land. De kwaliteit van de weg is zozo, waarschijnlijk kun je daarom een stuk van 2 mijl sponsoren. Die stukjes rijden wat soepeler.

De verkeersborden zijn ook grappig, zo is er een boete van 10.000 dollar als je troep uit je raam gooit. Gezien de complete huisraden langs de weg neemt men deze waarschuwing met een korreltje zout. Imperials of dakdragers zijn overigens ook optioneel: je legt je dakkoffer of boot gewoon plat op je dak. Kan best!

Soepeltjes loodst de navi ons weer door de stad. We parkeren bij het hotel en gaan beginnen aan het inpakken van de koffers. Morgen gaan we verder, op weg naar Cape Cod!

Dag 4 - over heksen en kunst, een dagje Salem by train

Het is gelukt! Vanochtend worden we om 7:00 wakker en hebben we allemaal heerlijk geslapen. We worden er meteen traag van want het duurt nu even voordat we aan het ontbijt zitten en vervolgens klaar zijn om te vertrekken. Ach zo heft elk voordeel zijn nadeel.

De hotel shuttlebus zet onsaf op metrostation Andrew en van daaruit gaan we naar North Station. Overal ontmoeten we hele aardige mensen die ons de weg wijzen en helpen bij het kaartjes kopen. We hebben nog tijd voor koffie op het station en dan all aboard the Salem Express.

We hebben Uno bij ons en vermaken ons prima in de trein. Onze kaartjes worden nog op de ouderwetse manier, met een echte kniptang, gecontroleerd. De conductrice neemt haar baan en haar pet zeer serieus.

We hebben een zitje voor 6 personen, dus dat is heel gezellig. Het uitzicht is, zodra we Boston uit zijn, niet zo spectaculair. De rit duurt een kleine 45 minuten.

Salem: Dit plaatsje is beroemd door de heksenprocessen die hier eind zeventiende eeuw gehouden werden. In Salem, in het jaar 1692, gebeurden rare dingen. In de Puriteinse gemeenschap was geen ruimte voor spel en vermaak en met name de meisjes werden erg kort gehouden. Een groepje luisterde bij het haarvuur naar verhalen van slavin Tigiba, zij kwam uit het Caraïbische gebied. Ze vermaakt de tieners met verhalen over voodoo en hekserij. Betty en Abigail, de dochter en het nichtje van dominee Parris begonnen zich na een tijdje wel erg vreemd te gedragen. Dr Griggs werd er bij geroepen maar hij constateerde geen ziektes, de term “bezeten” viel al wel. Betty en Abigail bleven echter raar doen en al snel gingen andere kinderen hen nadoen. Sommigen blaften als honden en anderen lieten zichzelf op de vloer vallen en kregen aanvallen. Eén kind probeerde zelfs in het haardvuur te kruipen. Nog een ander gaf aan dat de Duivel achter haar aanzat. De volwassenen geloofden al snel dat de Duivel inderdaad naar hun kleine dorpje was gekomen.

De kinderen beschuldigden een aantal dorpelingen van hekserij en gaven aan dat er spreuken tegen hen waren gebruikt. Tovenarij! De dorpelingen verzamelden zich in het dorpshuis om deze heksen te vinden en te straffen. De kinderen gaven intussen hun buren aan, zij zouden de heksen zijn. Angst verspreide zich door het dorp. De Duivel was in Salem. De zogenaamde witchtrials, de rechtszaken duurden 3 maanden. 156 mensen werden aangeklaagd. 19, 14 vrouwen en 5 mannen, werden er opgehangen. Een man werd gedood door verdrukking. Er werden zelfs 2 honden opgehangen omdat de kinderen aangaven dat deze het “boze oog” aan hen gegeven hadden.

Het was een tijd van massahysterie, de rechtbank geloofde in de Duivel, in dromen en visioenen en de tiener meisjes. In drie maanden tijd werd een heel dorp en het leven van de inwoners op de kop gezet. De rechtszaken stopten pas toen de vrouw van Gouverneur William Phipps ook was beschuldigd en als heks werd aangewezen. Dit ging de man te ver en hij hief de rechtbank op. De heksenjacht was over. Een Superior Court of Justice werd aangesteld en deze deed niet aan bewijsmateriaal verkregen uit dromen en visioenen. Iedereen die nog gevangen zat in afwachting van zijn rechtszaak werd vrijgelaten, de mensen die al veroordeeld waren en op de galg wachtten kregen pardon. Het gedoe was definitief over.

In het Salem Witchcraft museum wordt die verhaal aan de hand van scenes met poppen vertelt. Ook horen we hier meer over de geschiedenis van hekserij in zijn algemeen. Het lijkt erop dat met name vrouwen door de eeuwen heen de sjaak zijn geweest. Kundige vroedvrouwen waren concurrentie voor mannelijke artsen en werden dan van hekserij beschuldigd. Ook als de macht van de kerk in het gedrag kwam werd er gauw over hekserij gesproken.

Om te begrijpen hoe het toen zover heeft kunnen komen moet je de tijd waarin het gebeurde in ogenschouw nemen. Het leven was ruig in de zeventiende eeuw. Mensen geloofden sterk in goed en kwaad en in de Duivel. Er was rivaliteit tussen Salem Village en Salem Town en er was net een uitbraak van pokken geweest. Ook het gevaar van een aanval van indianen gaf dagelijks druk. Dit alles bij elkaar zorgde voor een vruchtbaar klimaat voor angst en verdachtmakingen. Iedereen die ook maar een beetje anders was of deed was al verdacht. Binnen no time zaten de gevangenissen dan ook vol met 150 mensen uit dorpen rondom Salem wiens namen werden “uitgeroepen” tijdens de aanvallen van de tiener meisjes, als zijnde de veroorzakers van hun pijn. En hekserij was een overtreding die werd bestraft met de doodstraf in die dagen. In deze tijd willen we allemaal liever geen dreuzel zijn en wachten we nog steeds op onze Zweinstein brief.

So far de geschiedenis, tijd om het plaatsje verder zelf te ontdekken. De architectuur is typisch voor dit gebied, veel houten huizen. Bijna overal hangen Amerikaanse vlaggen of speciale banieren aan de huizen. We spotten aparte bejaardenhuizen voor mannen en vrouwen, ongezellig hoor!

We picknicken in het hart van Salem, in het grote park. Het is een graad of 24, echt een heerlijke temperatuur voor ons.

Ook hier ontkomen we niet aan de vaccinatiediscussie. Mensen mogen hun kinderen gratis laten inenten in deze kliniek.

Ook in Amerika is men bang voor grootschalige mazelen uitbraken.

In het centrum kopen we op de Farmers Market aardbeien en een komkommer. Eten is echt heel duur in de USA en vet en zoet overheersen. Vandaar ook onze picknicks, we hebben gewoon geen zin in al die vette troep. Ik voel me soms wel net Oude Oma Smid, met mijn mesje en keukenrol op een bankje appels schillen en komkommers 🤭. Maar alles voor het goede doel natuurlijk. Ik heb nog geen stekjes die ik met me meesleep dus het kan nog erger, haha.

 Dit is een van de oudste huizen van New England, het John Ward huis. Dit stamt uit ca 1684. Het stond tegenover de gevangenis waar al die arme "heksen" werden opgesloten.

Op The Burying Point is de memorial voor de opgehangen heksen. Dit is de oudste begraafplaats van Salem, ook uit 1637. De leidende rechter van de witchcraft trials, John Hathorne , ligt hier begraven. Ook Captain Richard More ligt hier, hij was een passagier op de Mayflower, het schip met Engelse en Nederlandse kolonisten dat in 1609 aankwam in Plymouth. Hier gaan we ons overmorgen in verdiepen.

 Bijzonder om te zien dat bij alle grafstenen van militairen een Amerikaanse vlag stond. Ook al is de betreffende soldaat al mer dan 250 jaar geleden overleden.

De eerste opgehangen heks was Bridget Bishop. Het is echt een fascinerende geschiedenis. Hoe meer ik er over lees en nu dan zie, hoe boeiender het is. Ook het leven van die eerste kolonisten spreekt enorm tot mijn verbeelding.

 

Vanaf het terras waar we wat drinken zie ik een winkeltje met mooie prints in de etalage. Laat dat nu net mijn ultieme souvenir zijn! Nog leuker als blijkt dat de eigenaar aanwezig is, de kunstenaar blijkt te zijn en de prints worden in de winkel gezeefdrukt. Hij vindt het een leuk idee dat zijn werk ook in Amersfoort komt te hangen.

https://www.rustyandingridcreativecompany.com/


We vinden een leuk restaurant waar we heerlijk buiten in het zonnetje genieten van lekker eten. Fijne salades en gegrilde kip.

Dan weer terug met trein en metro naar Boston. Morgen pikken we de huurauto op, zin in! Maar nu eerst lekker slapen, dromen van bezemstelen en toverspreuken!

Dag 3 - Harvard

Het is woensdag 23 juli

Het tijdsverschil blijft ons nog een beetje parten spelen, we zijn weer rond 5 uur wakker. Dit kan ook komen door het feit dat we gister al weer vroeg op bed lagen. We zijn allemaal moe en proberen in vakantiemodus te komen.
Fijn dat de plannen voor deze eerste dagen niet zo volgepakt zijn, dat er ruimte is voor rust, koffiestops en dat we geen enkele haast hebben. Rustig ontbijten dus maar, we bakken weer pannenkoeken, toasten bagels en verbazen ons over de mensen om ons heen. We zien veel echt dikke Amerikanen en die kunnen echt veel eten.

Als we er klaar voor zijn staat de shuttlebus net op ons te wachten. Deze zet ons af bij het metrostation en inmiddels toppen we de kaartjes als pro op en stappen we op de rode lijn naar Harvard.

Wat een prachtige campus is dit. Grote gebouwen rond grasvelden als biljartlakens. We hebben geen zin in een tour over de geschiedenis maar kijken rustig zelf rond. De mega grote bibliotheek is opgericht ter nagedachtenis aan een student die om is gekomen door het vergaan van de Titanic.
We praten over studeren, de toekomst en over campuslife. Heerlijke gesprekken. Een jaartje studeren kost hier, met kamer, zo'n $ 70.000, dus dat is wel een dingetje. Fijn dat wij in Nederland zaken anders geregeld hebben.

 

Op Harvard Square zit een Starbucks, prima plekje om even te chillen. We kijken uit op het drukke plein en vermaken ons met wat we zien. Na de koffie gaan we op zoek naar een leuk t-shirt of trui, maar de maten lopen door tot XXXXL en de S en XS zijn niet te vinden. Dan door naar de Harvard bookstore. Een prachtige winkel die nieuw en tweedehands boeken verkoopt. geen onderdeel van een keten en dat zie je aan de selectie, de tips over boeken geschreven door de medewerkers die aan de boekenkasten hangen. Annabel vindt 2 boeken die ze echt niet kan laten liggen en we kopen een grappige ansichtkaart.

Veel aanbevelingen over boeken. Ook zijn hier wekelijks boeklezingen, auteurs die voorlezen uit eigen werk en boekclubs die samen komen. Er staat ook een gigantische printer/inbindmachine waar je eigen boek of werkstuk professioneel kunt laten verwerken. Fijn, als je nog geen uitgever gevonden hebt.













Het weer is fantastisch, een graad op 24 met zon. We horen en lezen hoe Nederland zucht onder de hittegolf. Best blij dat we die ontlopen.
Tijd voor de lunch. We gaan terug naar het centrum van Boston waar we in de SevenEleven onze picknick spullen halen. Op  de Boston Common is de Frog Pond, een ondiepe vijver die als zwembad fungeert. Heerlijk om even te chillen en af te koelen. De eekhoorns schuiven ook gezellig aan voor de lunch.

 De Eekhoorns zijn compleet tam en eten uit onze hand. Niet slim natuurlijk, maar wel leuk. Gelukkig lukt het niet om hem te vangen dus hij gaat niet mee aar huis!

                                                                                           

 De meiden willen graag terug naar het centrum om daar nog rond te kijken en alsnog een Harvard T-shirt te scoren. We besluiten via de wijk Beacon Hill te lopen. Dit is de mooiste en oudste wijk van Boston. Vol met Brownstones en straatjes met keitjes. De originele gaslantaarns staan er nog, al zijn die inmiddels voorzien van ledverlichting.
We komen nog langs een reliëf ter nagedachtenis aan de eerste groep Europeanen die hier aankwam en kennismaakte met de oorspronkelijke bewoners. toch nog een kans om een stukje geschiedenis toe te lichten.

                                                                                                        Acorn Street blijkt 1 van de mooiste straatjes te zijn, perfect ook voor Instagram foto's.

Boston ligt aan de Massachusettes Bay en we hebben nog geen water gezien. Op naar de haven dus. Wat is dit een prachtige stad! We kijken een poosje naar de bootjes, op de achtergrond landen de vliegtuigen op Logan International.

 Helaas geen terrasjes aan het water en omdat we zijn hebben in een drankje en een potje Uno (en stiekem doen de voeten ook wel een beetje pijn) lopen we langzaam terug naar Quincy Market, onderweg zien we weer straatartiesten. Dit buurtje doet ons heel erg denken aan Covent Garden in Londen. Heerlijk chill, er staan overal tafeltjes en stoeltjes, je kunt er een potje schaak spelen of tafeltennis. Qua eten haal je op waar je zin in hebt, er staan allemaal marktkraampjes waar we ook het gewenste Harvard T-shirt kunnen scoren. We eten een heerlijke pasta en hadden eigenlijk een toetje bij Magnolia Bakery willen halen, maar ja, die porties zijn hier zo groot, het gaat helaas niet lukken. Hmmm, op de bucketlist voor New York dan maar! We zaten wel naast het Cheers café, niet het echte natuurlijk, dat bestaat helemaal niet. Maar we konden op de foto met Norm.

De meiden snapten niets van al die enthousiaste toeristen die dat wel deden. Andere tijden, zullen we maar zeggen!

 

We hebben geen zin meer in metro dus vragen weer een Lyft aan. Dit keer Sucre in zijn Mega Dodge. terwijl we wachten krijgt Olivia een poedelballon van een straatverkoper. Zomaar, omdat ze zo'n leuk shirt met een kreeft erop aan had.

Kind helemaal blij en houdt vervolgens de Lyft aan als een echte pro. Arm in de lucht en daar was de taxi!
Sucre was nog niet zolang in de USA, sprak echt geen woord Engels en ons Spaans is niet zo tof, toch hadden we het heel gezellig. Hij zorgde er ook wel voor dat we hem 5 * in de app gingen geven. Have a good one, Sucre!

Om ons slaapritme een beetje aan te passen gaat Olivia als eerste slapen, Jur en Annabel gaan nog even richting de Best Buy en zitten wij een poosje in het donker. Dan lezen we nog tot een uur of 11. Eens kijken of we morgen wat later wakker worden!

Ook dit was weer een superdag. We missen een heel klein beetje een zwembad bij het hotel maar het mag de pret niet drukken. Morgen gaan we naar Salem, niet op de bezem maar met de trein.....