Dag 26 - Beieren en tubing

Het is vandaag vrijdag 16 augustus

We zwaaien nog even naar de bisons als we wegrijden. We zijn mooi op tijd en er is verder niemand om afscheid van te nemen. Helaas, dan gaan we maar. We hebben uitgebreid in het gastenboek geschreven. Het was een hele leuke tussenstop, echt een aanrader.
We gaan nu richting het diepe zuiden, de staat Georgia staat op het programma. Gebied van de Antebellumtrail, dorpjes die in de Burgeroorlog (1861-1865) gespaard zijn door de legers en nog in volle glorie te bewonderen zijn.

Maar hier gaan we niet in één keer naar toe rijden, we maken een tussenstop in Athens. En voor dat we daar zijn gaan we eerst naar Helen. En de allereerste tussenstop maken we bij het afvalstation, we moeten onze vuilniszakken netjes uitpluizen en alles in de juiste bak gooien.

Tussendoor scoren we natuurlijk ook nog koffie en een Confetti Chip cookie. Zo jammer dat de Starbucks die in Nederland niet verkoopt! Goeie wifi dus ik werk een poosje aan het verslag. De dames kunnen weer afleveringen van hun favoriete series downloaden, everybody happy!








Helen is een heel klein dorpje in Georgia, er wonen maar 430 inwoners. Toch is het een van de meest bezochte plaatsen van Georgia, het staat in de top 3. Het was ooit een Cherokee dorp maar toen er goud gevonden werd kwamen de kolonisten in grote getale. Toen de goudkoorts over was verliet men dit dorp weer. Begin twintigste eeuw werd het een boswinningsgebied en werd het spoor er naar toe doorgetrokken.

In de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw was er veel meer vraag naar plastic dan naar hout en kreeg Helen het wederom voor de kiezen. Toeristen lieten het ook afweten. Een aantal slimme zakenmannen kwamen in 1968 op het idee om Helen om te toveren in een Beiers Alpine dorp. Het hele dorp werd onder handen genomen. Huizen werden aangepast, asfaltstraten werden keien steegjes en Duits ogende torentjes verschenen in het landschap. Het was meteen een enorm succes, zeker toen ook het Oktoberfest werd geïntroduceerd.

Het landschap waar we door heen rijden is inmiddels bekend maar blijft erg mooi om te zien. Langs de kant van de weg zien we zowaar een hele dikke kalkoen staan. Te langzaam voor een foto, haha. Er zijn ook weer hele stukken waar we bijna alleen rijden. De wolken hangen weer laag, het zijn echt de Great Smokey Mountains. Bij Clarkesville zien we voor het eerst een voror Georgia zo kenmerkend herkenningspunt: de watertoren met de naam van het stadje erop. Ze zien er een beetje uit als grote, alienachtige, spinnen die je al van verre boven de bomen ziet uitsteken.


Op het filmpje kun je landschap zien en de eenzaamheid. We vragen ons af of deze manier van roadtrippen wel echt iets is om blij van te worden, eentonige wegen, veel dezelfde natuur. We zijn in ieder geval blij dat we geen dagen ingepland hebben waarop we 8 uur inde auto zitten. Dat zou wel heel saai zijn.

Helen is hilarous. Geweldige kitscherige pandjes in Duitse stijl en aankleding met bloembakken. Je kunt je voorstellen hoe de XXL Amerikanen hier in dirndels en ledehosen rondelopen in oktober.
Natuurlijk ook een monument voor de gesneuvelden.De echte attractie voor ons is echter de rivier die door het plaatsje stroomt. Hierop kun je namelijk tuben, een soort van raften in je eigen neonkleurige megazwemband. En dat willen we doen!

 

Eerst even goed insmeren en picknicken en dan maar eens informeren hoe alles werkt. We picknicken met uitzicht op de rivier en het is heel grappig om te zien hoe wisselend de motoriek van de voorbij tubende mensen is. Er blijven wat mensen steken, er kiept eens iemand bijna om, we hebben een mooi plekje zo, eerste rang. Olivia vind het echter maar een eng idee, ze wil liever naar het waterpark. Daar kun je ook in een band drijven maar dan in een rustig baantje in het zwemband. De glijbanen lijken haar ook leuker dan de aangekondigde stroomversnellingen.

Opsplitsen dus. Jur, Lauren en Annabel gaan de rivier af en Olivia en ik gaan naar het waterpark. Het onverschrokken drietal wordt met een grote schoolbus naar het beginpunt gebracht en zal na hun woeste avontuur ook naar het waterpark komen.

Het waterpark is niet zo heel groot, je kunt een rondje in een band in een hele rustige wildwaterbaan meedrijven. Ik denk dat je daar een kwartier over doet. Verder zijn er nog 2 grote glijbanen: van het soort waarbij je bij de landing het water dat via je neus binnenkomt er via je oren weer uitloopt. Het is echter heerlijk chill en wij vermaken ons wel.

Tegen half vier komt de rest ook aan en gaan de meiden nog even samen van de glijbanen af. Het tuben was fantastisch. Ze zijn in ongeveer anderhalf uur de rivier afgedreven, met her en der een stroomversnelling.

Het zou kunnen dat Jur een keer vastzat en dat daar een filmpje van gemaakt is....... zie onderaan de blog ;-).

Het park sluit om 5 uur en na al die inspanning hebben we wel trek. Op naar de McDonalds, want Olivia mocht kiezen.
Hier zien we voor het eerst hele dikke mensen, ook hele families met hele jonge kinderen die al veel te zwaar zijn. Hier op het platteland komen weinig toeristen, iedereen wil een praatje met ons maken. Grappig dat de Mac net stroopwafel mcFlurry's heeft waar grote foto's van Amsterdam bij hangen. Konden we mooi laten zien waar we vandaan komen.

Als we gegeten hebben gaan we weer op pad. Het is nog een klein uurtje rijden naar ons hotel in Athens. Athens blijkt een mooie studentenstad te zijn, we zien veel jonge mensen op weg naar datenight. De stad is ook heel heuvelachtig en daarom gaan we geen wandelingetje meer maken. Het is nog steeds best wel warm en een douche na al dat zwemmen en dobberen klinkt beter in de oren. Ik heb een hele goede deal kunnen vinden op internet waardoor we nu een suite hebben in het Hilton. Woonkamer, keuken, 2 slaapkamers met 2 badkamers en dat voor de prijs van een motel.

 

De auto staat in de parkeergarage en wordt via valletparking naar je toegebracht. We denken dat we alles wat we nog hebben mee naar de kamer hebben genomen maar Jur moet nog 3 keer terug naar de garage. Oeps. Hij heeft een nieuwe vriend gemaakt in de garagemedewerker, de beste man had wel medewlijden met die arme Nederlandse man met zoveel dames op sleeptouw. 

De douches zijn heel fijn, de bedden zijn groot en comfortabel, we gaan lekker slapen.

Onze polar steps app laat mooi zien hoe ver we al gereisd hebben.

Dag 25 - Kasteel en marshmallows

Het is vandaag donderdag 15 augustus

In de ochtend horen we weer gekke, ronkende geluiden. Het zijn die bisons die ons wakker komen maken. Ze staan op een mistig veld en zijn al druk aan het grazen. Wat een machtig gezicht, dit verveelt niet snel.

Wat een opties hebben we voor vandaag! Het weer is dus mistig en niet al te warm. Waarschijnlijk zal dit snel veranderen. We willen toch wat zien in de buurt en de meiden hebben absoluut geen zin in Cherokee indianen, ze zijn bang dat het heel erg lijkt op de Wampanoag indianen die we al hebben gezien. Die kan ik invoelen, het is ook een openluchtmuseum. Het is ook een tripje van 170 mijl totaal, dus best wel een hele tijd in de auto.
Er is ook een soort pretpark in de "buurt" maar dat is en ver rijden en het lijkt heel erg op jonge kinderen gericht. Lauren voelt wel wat voor het Biltmore Estate. Dat is maar 32 mijl dus goed te doen.

Ok, op naar Asheville. Vlak voor de Starbucks (yes, goede koffie! en Confettiekoekjes!) springt er een enorme steen op de ruit. Ik schrik me een hoedje. De rest heeft niet meteen door wat er aan de hand is en zoekt naar oorzaken. De vette ster in de voorruit laat geen ruimte voor giswerk. Pfieeeuw, met gierende hartkleppen (het was echt heeeel hard) settelen we ons op het terras bij de koffietent. Supergoede wifi, had ik nou mijn laptop maar mee. In de bergen heb ik geeneens ontvangst op mijn telefoon en in de locomotief hebben we wel wifi (choochoo netwerk) maar die is zo slecht dat foto's uploaden geen optie is. Ook het downloaden van Netflix series, wat sommigen van ons doen, is dan geen optie. De supergoede Starbucks wifi is dus een dankbaar geschenk.

Maar na een poosje breken we toch op want we zijn hier niet voor niets. Om het het hoekje rijden we het park van Biltmore Estate al binnen. 8000 hectare groot en het ziet er allemaal prachtig uit. Op het terrein kun je ook nog een dorpje en een wijngaard bezoeken.We rijden over een lange oprijlaan naar de plek waar de kaartjes verkocht worden. Wederom worden we begroet door een aantal heren die in Nederland al minstens 15 jaar met pensioen zouden zijn. Ook de dames achter de loketten ogen toch minstens 75+. De dame die ons helpt gokt dat we uit Nederland komen en vind dat, gezien de Nederlandse afkomst van de Vanderbiltjes, heel leuk.

Met de kaartjes op zak rijden we door naar de volgende stop, een P plaats vlakbij het huis. Van hieruit kun je in 8 minuten naar het huis lopen of een trolleybus nemen. De bejaarden kiezen voor het laatste, wij zetten te weinig stappen en gaan dus door het bos. De aanblik van het huis is werkelijk schitterend. De inspiratie voor het huis is opgedaan in het Loire dal in Frankrijk en dat is goed te zien.
Ik pik nog een audiotour op, door het gezellige geklets was de dame bij het loket die vergeten in rekening te brengen. Inmiddels schijnt de zon ook volop en is het weer echt warm. Gauw naar binnen!

We hebben genoten van dit huis. Duidelijk ontworpen als familiehuis, ondanks de 250 kamers en alle ruimtes zijn even mooi. Het is het grootste woonhuis in de VS. De bibliotheek is een persoonlijke favoriet. Het was ook bijzonder leuk om de ruimtes achter de schermen te zien; de keukens, de verblijfsruimtes van de bedienden, maar ook het zwembad (met originele onderwaterverlichting , de fitnessruimte en de bijzonder uitgebreide wasruimtes. We zouden hier allemaal prima kunnen wonen.

Een klein stukje geschiedenis: Dit huis is gebouwd voor George Biltmore, het was gereed in 1895. Hij woonde er met zijn vrouw Edith en dochter Cornelia. Je snapt meteen waarom die 250 kamers nodig waren. Dit is trouwens een broer van de Vanderbilt die het prachtige huis in Newport bouwde, waar we ook waren. De 4e en 5e generatie nakomelingen van George en Cornelia bezitten dit kasteel nu, wonen er echter niet meer. Ze waren trouwens van plan om met de eerste reis van de Titanic mee te gaan maar door familieomstandigheden zijn ze op het laatste moment afgehaakt. De butler en de bagage waren echter al aan boord......
In 1930 was het geld toch redelijk opgeraakt, zaken doen bleek een opgaaf voor George. Hij stierf trouwens al in 1914 aan de complicaties van een blindedarmontsteking. Edith runde het landgoed vanaf toen in haar eentje.Zij heeft het huis geopend als toeristen attractie.

Nog een bizar feit over het zwembad: daar gingen 70.000 gallons (265.000 liter!) water is. Dit kwam uit de bergen en het duurde 4 dagen voordat het een beetje was opgewarmd. Dan ging men 1 of 2 keer zwemmen en dan moest het water weer weg, want geen chloor of andere biologische wondermiddeltjes. Dit zwembad stond dus vaak leeg. De kleedkamers zijn ook heel mooi, geen dame in die tijd liep in een badjas van haar kamer naar het zwembad.

Als we alles gezien en gehoord hebben gaan we weer richting onze locomotief. In het dorpje op het terrein eten we nog een heerlijk ijsje en dan zijn we klaar voor de terugrit. We pikken eten op in de supermarkt en koken weer lekker zelf. Na het eten maken de meiden nog marshmallows en s'mores. Dat laatste klonk heel leuk maar bleek heel vies, haha. We lagen weer lekker op tijd in ons bed, morgen is weer een reisdag met een hele toffe tussenstop.

Dag 24 - Bisons en Curry

Het is vandaag woensdag 14 augustus

Ons bed, dat in eerste instantie heel comfortabel leek, bleek heel zacht en wiebelig. Vanavond maar eens kijken of we dat een beetje anders kunnen krijgen. Er zitten 3 matrassen op en we hebben de prinses op de erwt niet bij ons. Desalniettemin voelt mijn rug vrij aardig, echt een spieren kwestie.

Annabel en Olivia hebben in de koepel geslapen. Daar wordt het nu wel een beetje warm en ze komen eruit rollen. Lauren ligt nog op de uitklap loveseat, het past allemaal precies. Omdat we zo laat wakker waren moeten we ons haasten om op tijd voor het buffelvoeren te zijn. Het duurt even maar dan komt er een shoveltje aan, Harrold en Harriet gooien de bakken voer voorin en dan klimt Harriet ook in de bak. Dat klinkt nu wel heel normaal maar ze zien er allebei uit alsof ze al 80 kaarsjes hebben uitgeblazen.

De bisons horen de moter van de shovel en komen aanrennen. Het zijn er 29 dit jaar, waarvan 5 kleintjes. De bix wordt in de voerbakken gestrooid en dan kan het vreetfestijn beginnen. De 2 alfamannen dulden geen competitie en bonken de rest aan de kant. De kleinste baby krijgt helemaal geen kans om in de buurt te komen. W maken ons meteen zorgen.
Harrold en Harriet komen kennismaken. Zij zijn 35 jaar geleden uit New York hier naar toe gekomen om bisons te fokken. Hij was UPS driver en was klaar met de stad. Beide zijn 74 jaar (we zaten er niet ver vanaf). Ze hebben echt hun Amerikaanse droom waargemaakt, hun kinderen werken ook in het bedrijf.

Ze hebben ook 3 honden bij zich en de grote witte, Luna, wordt meteen tot snowball omgedoopt.
Harold geeft ons allemaal tips voor uitjes op minder dan 2 uur afstand. Hmm wij geloven het wel. Ze vinden reuzeleuk dat we helemaal uit Nederland komen, bezoek uit zo'n ver land maken ze niet vaak mee.
Harriet laat de meiden in de gameroom en laat mij de winkel zien. Ze verkopen wat locale producten en bison vlees. Het is heel rood en heel mager. Er schijnt weinig cholesterol in te zitten.
Inmiddels rammelen de magen en gaan we eerst ontbijt fixen.

Daarna lonkt de gameroom weer, hier kunnen ze een treinbaan maken van enorme stapels rails en accessoires.  Ook zijn er allemaal andere beesten die geaaid en gevoerd moeten worden. Alpaca's, kalkoenen (pleurisherrie), konijnen en geiten. Het is echt een mooi vakantieparkje, er zijn ook grote lodges die je kunt huren. Slechts 2 huizen zijn bezet en het is heerlijk rustig.

Wij zitten een poosje heerlijk in het zonnetje maar gebrek aan koffie maakt dat we boodschappen moeten doen. Niemand wil mee dus we gaan alleen.
Wow, echt hillbilly gebied hier! Trucks en gasten die je er van verdenkt geweren op de achterbank te hebben en uit minstens drie generaties inteelt komen. Maar iedereen ook heel vriendelijk en groet. In Boston zagen we nog Volvo's rijden, hier alleen F50's en zo af en toe een Dukes of Hazard auto. In de Dollar General (waar alles een dollar kost) is het al volop Halloween, de oude dame achter de kassa doet gezellig mee. Of zijn we weer in Salem?

De supermarkt next door is heel mooi en vol met fijne verse spullen. Vanavond lekker homemade curry! Geen koffietent hier dus op weg terug stoppen we bij de diner naast het tankstation. WE krijgen elk een halve liter gratis mee.

Alle bruggen hebben namen hier, toch eens even opzoeken. Trooper Anthony G Cogdill kwam kwam in 2003 om bij een verkeerspatrouille in de nacht, aangereden door een halve zool die onder de invloed van drugs was. Hij was pas 32, al 9 jaar agent en liet een vrouw en 3 jarig zoontje achter. De dader moest 45 dagen de cel in (?!?!). Alle andere namen kennen ongetwijfeld even droevige geschiedenissen. Een agent loopt hier echt veel risico.

Op de radio ontvangen we alleen nog maar country of reli zenders.

In de middag gaan we naar de speeltuin op het terrein. Das een hele klim, een hike zeg maar. Goed voor ons luie lijf. Nog hoger moeten we klimmen om bij de tireswing te komen. Het uitzicht op de bisons vanaf onze trein blijft indrukwekkend. Ze kunnen rondlopen dus we zien ze niet de hele tijd. Een grote snurk laat horen dat ze er weer zijn,
Lekker buiten op terras eten, antimug wel nodig. De helicopter van Annabel is aan de praat, Uno gedaan, blogs bijwerkt en lekker gelezen. Om 9 uur pikdonker dus heerlijk naar bed. Inmiddels hebben we er een laag matras tussen uitgehaald, hoop dat dat beter ligt. Het was een heerlijke, chille dag!

Dag 23 - Blue Ridge Mountains and a caboose

Het is vandaag dinsdag 13 augustus

 De wekker gaat weer, dat is even wennen. Maar onze tijd in Floyd zit er helaas al weer op. Gisteravond hebben we al zoveel mogelijk de koffers ingepakt en dus gaat het vertrek soepel. Iets voor 9 uur rijden we weg. We zien David, Susan en Milo niet meer maar we krijgen al snel een berichtje via de Airbnb app in antwoord op ons bericht in het gastenboek. Het was een hele fijne bijkom plek, zo midden in de natuur. Echt een aanrader mocht je dit gedeelte van het land gaan bezoeken.

We draaien de Blue Ridge Parkway weer op, richting de eerste stop die een op slechts een half uurtje rijden ligt. De Parkway is trouwens aangelegd als publiek werkvoorzieningsproject, tijdens de Grote Depressie. De weg is in totaal 469 mijl lang en hij linkt het Shenandoah Park in het Noorden met het Great Smoky Mountains National Park in South Carolina. Het is de eerste en de langste parkweg van Amerika.  Ondanks dat de bochten minder heftig zijn rijden we maar een stukje, anders zitten we veel te lang in de auto. En hoewel de natuur hier prachtig is kijk je uit uit golvende heuvels met bomen, zonder open stukken en dat strekt zich dan kilometers naar links en naar rechts uit.

Het eerste stopje dus: Mabry Mill. Dits is het meest gefotografeerde stukje van de Parkway en heeft een restaurant dat vermaard is vanwege de pannenkoeken. We gaan gewoon nog een keertje ontbijten, Southern Style.
In 1782 kwam de Mabry familie voor het eerst naar deze omgeving. In 1903 bouwden Ed en Lizzy Mabry de molen en de smidse op deze plek om de boeren van diensten te voorzien.  Als we er bijna zijn grappen we nog dat de Mill waarschijnlijk in de steigers zal staan. En potjandriedubbeltjes... bouwwerkzaamheden!

Toch is de molen mooi en in de smidse worden we door de smid in het Nederlands aangesproken. Zijn vrouw blijkt uit Rotterdam te komen. Hij neemt alle tijd en legt uit wat en hoe hij gaat maken. Het blijken een soort haken te zijn waarmee hout aan elkaar verbonden wordt.

Het ijzer moet eerst goed heet zijn en hij herkent dat aan de kleur van het gloeiende ijzer. Ook vertelt hij over de gereedschappen en laat siersmeedwerk zien. Over het leven van de mensen in de Appalachian Mountains weet hij ook veel. Het was een leuk bezoek.

Nu door naar de pannenkoeken. We worden begroet door dames met een onvervalst southern accent: how y'all doinn? Heerlijk. We zitten tussen Amerikanen die zich de lekkernijen zo te zien al jaren goe dlaten smaken. Borden zijn vol gestapeld met grutten en gebakken aardappels en dingen die we niet zo kunnen thuisbrengen. Wij kiezen voor koffie en pannenkoeken en die zijn inderdaad hee lekker. Met een volle buik stappen we weer in de auto, op weg naar Grandfather Mountain.
Onderweg zien we helaas geen beren, wel een moederhert met jong.

De wegen zijn breed en heuvelachtig. We duiken soms diepe afgronden in. Deze hebben speciaal voor vrachtauto's uitwijkmogelijkheden, voor als de remmen het begeven. Van gras en van grind en aan de bandensporen te zien worden ze regelmatig gebruikt.

Het zijn geen echte snelwegen want er hangen regelmatig stoplichten. Het gebied is prachtig. Ook hier weer veel witte boerderijen, herenhuizen en fixer uppers verdeeld tussen de bomen.

Vaak vlak aan de weg, de brievenbussen staan bijna op de weg. Zou de postbode gewoon vanaf de vluchtstrook de bussen vullen? Veel wegen zijn vernoemd naar mensen. De meeste bruggen zijn naar omgekomen State Stroopers vernoemd. Er zijn ook veel gedenkmonumenten, voor verkeersslachtoffers maar ook veteranen en politieagenten.

Een half uurje voordat we bij Grandfather Mountain zijn hebben we zin in koffie. In het plaatsje Boone zit een Starbucks in een groot winkelcentrum. We zijn nog geen 3 minuten binnen of een gigantisch noodweer barst los. Regen en onweer, niet te zuinig. Hmmm, nu gaan we de plannen aanpassen want de stop is hoog in de bergen waar we (sommigen van  ons) over een wiebelende hangbrug op 1600 meter hoog zouden gaan lopen. Niet zo verstandig met dit weer.
We doen ter plekke wat boodschappen en besluiten dan maar rechtstreeks naar onze Locomotief te rijden. De regen houdt nog een poosje aan maar we kunnen wel prima doorrijden. Uit de groene bossen stijgt de rook op. In de verte hangen de wolken laag tussen de heuvels. Met recht de Great Smokey Mountains dus!




We kunnen onze spotify afspeellijsten niet connecten met de radio en zijn dus afhankelijk van de radio. De Country en Religieuze zenders ontvangen we uitstekend, alleen iets minder onze smaak. Voor wat modernere muziek moeten we ongeveer om de 3 nummers van zender wisselen. Nou ja, ik hoef verder niet veel te doen dus ook hier maken we ons maar niet druk om.

Iets na zessen rijden we het Buffalo Creek Vacations Park op. Dit is letterlijk een bizon farm  waar ook accommodaties verhuurd worden. Wij slapen 3 nachten in een omgebouwde caboose, een locomotief. Het ziet er echt heel tof uit. We kijken uit op het veld waar de bizons lopen. Er zijn ook kippen, konijnen, geiten, pony's, een gekke kalkoen en lama's, de meiden vinden het fantastisch. De temperatuur is door het zonnetje, dat inmiddels weer schijnt, weer lekker opgelopen en de lucht is zwaar en vochtig.


We laden de auto uit en maken avondeten klaar. Lekker makkelijk met soep, worstjes en een broodje en dat smaakt heerlijk op ons terrasje. De wifi is wel aanwezig maar niet heel top, verslagen zonder foto's dus.

Annabel en Olivia slapen in de koepel van de locomotief met uitzicht op de sterren.

Morgenochtend gaan we helpen bizons te voeren. Leuk vooruitzicht!

Dag 22 - Private Pond and a dog (and a snake!)

Het is Maandag 12 augustus

Geen wekker, wat een heerlijkheid! Buiten ontbijten is ook heel fijn. Vandaag gaan we alleen maar chillen en zwemmen. Lauren wil eerst even rustig zonnen maar de andere twee meiden staan al klaar met hun bikini's. Op naar de vijver!
Milo is inmiddels aan de drukte gewend en doet net of hij bij ons hoort. Hij loopt overal mee naar toe, wat nogal wonderlijk schijnt te zijn omdat hij niet zo van mensen houdt.

Eerst weer even door het bos lopen en dan zijn we bij de vijver. Wat een fantastische plek om in je achtertuin te hebben. "En die beren dan?" schiet er nog even door mij heen? Die houden zich niet aan erfafscheidingen. Zul je net zien dat er toch nog eentje opduikt vandaag. Hmmm. Olivia kan heel hard gillen en op de poster bij de rangers stond dat je het gevecht met ze aan moest gaan. Beter parkeer ik deze gedachten even!

Het water is heerlijk, Jur en ik dobberen wat en de meiden spelen Hiawatha en Zilvertand in hun kano. Er zwemmen kleine visjes. Toch altijd raar dat die opduiken in een afgesloten vijver/meertje, hoe doen ze dat? Het zwemmen is wel fijn voor mijn rug. Slapen ging ook goed, dus hopen dat het ik het ergste gehad heb.

Als het tijd is voor de lunch gaan we terug naar het huisje. Een mooi wandelingetje door het bos en de weide.

Om de moestuin staat een hoog hek, dat is om de herten buiten te houden. Die trekken in grote groepen van moestuin naar moestuin en roven alles kaal.

Na de lunch ga ik even recht op bed liggen met een goed boek. Misschien dat ik even in slaap viel, ik werd in ieder geval wakker van consternatie: een slang in de tuin! Hij ratelde niet dus we gingen er maar van uit dat hij ongevaarlijk was.

Milo vond de slang ook niet zo tof, die ging er als een speer vandoor. Ook wij keken onwillekeurig toch steeds even om ons heen of hij (of zij) er nog was. ssssssss










In de rest van de middag werd meer gezwommen, gelezen en met de hond gespeeld.

Voor het avond eten hadden we BBQ spullen gehaald en dat smaakte heerlijk. De vuurvliegjes en de lampjes zorgden voor een gezellig einde van de dag. De meteorieten regen hebben we niet mee kunnen maken want het was bewolkt.

 Je kunt niet alles hebben. David, de man van Susan, haalde nog de bijennesten weg die we onder de zonwering hadden aangetroffen.


Oh ja, bij navraag 's avonds aan Susan: de slang heet Hank en komt regelmatig langs en kan inderdaad geen kwaad. En we hadden best beren tegen kunnen komen. Tsss, toch een tikje blij dat we morgen weer door gaan...

Dag 21 - Skyline Drive and Bears (of toch niet?)

Het is zondag 11 augustus

De nacht is redelijk gegaan. Ik doe al mijn rek en strekoefeningen en kan dan redelijk soepel opstaan. En met redelijk bedoel ik rug horizontaal met de vloer gelijk. Even douchen maar en dan de wonderspray van de Walmart er weer op. De Super 8 heeft ontbijt inbegrepen maar dat stelt niet zoveel voor. We kunnen wel wafels bakken dus Annabel voorziet iedereen. Alle pillen weer ingenomen en de meiden helpen Jur de auto weer volladen.

We rijden de Skyline Drive in Shenandoah (https://en.wikipedia.org/wiki/Shenandoah_Valley , ik zal later wat meer info over het park toevoegen) op. 

 Het is een Nationaal Park dus je moet entree betalen. Na het toegangshokje zien we meteen herten aan de kant van de weg. We zien in in ieder geval een moeder met baby, echte Bambi met stippen en witte spiegel. Om 9:30 stoppen we bij het eerste ranger punt. In de hoop op koffie maar ook om te kijken wat we nog kunnen doen onderweg (en weer even de rug rechtop zetten, lang leve de yoga oefeningen). Een echte hike zit er waarschijnlijk niet in. Koffie helaas ook niet, zo blijkt. 

Olivia doet mee aan het junior ranger programma. Ze moet een aantal bladzijden uit een boekje maken. Veel onderweg opdrachten met sporen zoeken en bomen identificeren en zo. 
We kiezen voor makkelijke opdrachten omdat het volgende ranger punt voorbij ons exit point zit. Dus een kwartier later legt ze haar ranger eed af en ontvangt ze haar badge. Zo trots als een pauw. De ranger heeft aan dat de beren zich nu aan het volvreten zijn voor hun winterslaap en veel zichtbaar zijn. Dat belooft wat!

De eed staat op film, kijk maar onder aan deze pagina!

Om half 12 stappen we weer uit, voor een korte, makkelijke wandeling. Dat gaat inderdaad goed. Wildlife? Veel vlinders en ander vliegend ongedierte. Veel met 1000 poten, gesneuvelde en druk krioelende. Bij gebrek aan beren in het woud zetten we Roos en Madelief nog maar eens extra op de foto. Hier ook picknick met broodjes. Achteraf misschien niet heel slim met beren in de buurt maar we hebben echt weinig geluk.

We rijden langs een prachtige weg, met heel veel mooie uitkijkpunten. Er is woud zo ver je kunt zien en de ene heuvelrug ligt achter de andere. Er is niet veel verkeer en soms voelen we ons heel alleen op de wereld. En maar om ons heen blijven kijken maar geen hert of beer meer in zicht.

Bij Thornton Gap gaan we, na ongeveer 33 mijl van de Skyline af, we rijden 30 mijl per uur en zo gaan we vandaag onze eindbestemming niet bereiken. Harder rijden kan en mag niet want dan mis je al die beren aan de kant van de weg ;-). 

Via Luray komen we op Interstate 81. We komen langs Verona, grapig want daar zitten Renko en Joce in de buurt. Het landschap hier is prachtig. Weidse blikken over kilometers met rolling hills, vol met donkergroene bomen. Geen weides, alleen maar bomen in de verte. Echt heel anders dan bijvoorbeeld zuid Duitsland of Oostenrijk. De schaarse bebouwing is wit, soms afgezet met grijs. De silo's zijn ook wit met een metaal rond dak. Het ziet er prachtig en soms ook heel verlaten uit. We rijden vaak alleen op de weg. Er cirkelen heel veel roofvogels rond, maar er is bijna geen roadkill. Bij een koffiestop rond 14:00 zien we een grote vlinder op de gril van de auto zitten. Hij leeft nog. Weer even lopen, mijn rug valt niet tegen.

Op de kaart ziet Shenandoah er vrij smal en klein uit. Als je er doorrijdt merk je dat het toch wel enorm is en echt een natuurpark. Niet met de megabomen zoals in de westelijke staten maar toch heel indrukwekkend.

Het is al bijna 6 uur als we aankomen bij onze guest cottage. We worden vrolijk begroet door Ierse setter Milo en de sheepdog Bay van de buren.

Susan legt ons uit hoe de cottage werkt en wat we allemaal mogen gebruiken. Alles dus. We lopen nog even door het bos naar het privé meer. Heerlijk zwemmen morgen. Er ligt een kano, die hoort er ook bij.

We hebben een terras met tafel en stoelen en de BBQ staat ter beschikking. De cottage zelf is super schattig. 

Buurvrouw Claire komt ook kennismaken. Later brengt ze sla voor bij onze pasta. Heerlijk, weer eens zelf koken. Gezellig ook, zo'n bedelende hond onder de tafel.

Claires 19 jarige dochter Chloe is ook thuis gekomen en wil graag met Lauren en Annabel kennismaken. de hele avond zitten we gezellig te kletsen. Ik ga ook nog even langs.

Claire is schilder, ze is gespecialiseerd in muurschilderingen en speciale effecten (marmer look en fake hout etc) In deze buurt is daar niet veel werk in dus nu is ze huisschilder, 6 dagen per week. We horen verhalen alsof we naar een film kijken. Chloe heeft namelijk 10 broers en zussen, van de zelfde vader maar allemaal verschillende moeders.  Ze heeft recent nog een oudere broer via Facebook ontdekt. We wisselen verhalen uit over studerende kinderen, de kosten hiervan en hoe de schoolsystemen in elkaar zitten, heel boeiend. Wij mogen echt niet mopperen...Ze haten Trump overigens.

Inmiddels lonkt het grote bed in de cottage en het blijkt inderdaad heerlijk te liggen. Morgen geen wekker en de hele dag lekker aanrommelen. Goed vooruitzicht. De krekels zingen ons in slaap.