Het is vandaag dinsdag 13 augustus
De wekker gaat weer, dat is even wennen. Maar onze tijd in Floyd zit er helaas al weer op. Gisteravond hebben we al zoveel mogelijk de koffers ingepakt en dus gaat het vertrek soepel. Iets voor 9 uur rijden we weg. We zien David, Susan en Milo niet meer maar we krijgen al snel een berichtje via de Airbnb app in antwoord op ons bericht in het gastenboek. Het was een hele fijne bijkom plek, zo midden in de natuur. Echt een aanrader mocht je dit gedeelte van het land gaan bezoeken.
We draaien de Blue Ridge Parkway weer op, richting de eerste stop die een op slechts een half uurtje rijden ligt. De Parkway is trouwens aangelegd als publiek werkvoorzieningsproject, tijdens de Grote Depressie. De weg is in totaal 469 mijl lang en hij linkt het Shenandoah Park in het Noorden met het Great Smoky Mountains National Park in South Carolina. Het is de eerste en de langste parkweg van Amerika. Ondanks dat de bochten minder heftig zijn rijden we maar een stukje, anders zitten we veel te lang in de auto. En hoewel de natuur hier prachtig is kijk je uit uit golvende heuvels met bomen, zonder open stukken en dat strekt zich dan kilometers naar links en naar rechts uit.
Het eerste stopje dus: Mabry Mill. Dits is het meest gefotografeerde stukje van de Parkway en heeft een restaurant dat vermaard is vanwege de pannenkoeken. We gaan gewoon nog een keertje ontbijten, Southern Style.
In 1782 kwam de Mabry familie voor het eerst naar deze omgeving. In 1903 bouwden Ed en Lizzy Mabry de molen en de smidse op deze plek om de boeren van diensten te voorzien. Als we er bijna zijn grappen we nog dat de Mill waarschijnlijk in de steigers zal staan. En potjandriedubbeltjes... bouwwerkzaamheden!
Toch is de molen mooi en in de smidse worden we door de smid in het Nederlands aangesproken. Zijn vrouw blijkt uit Rotterdam te komen. Hij neemt alle tijd en legt uit wat en hoe hij gaat maken. Het blijken een soort haken te zijn waarmee hout aan elkaar verbonden wordt.
Het ijzer moet eerst goed heet zijn en hij herkent dat aan de kleur van het gloeiende ijzer. Ook vertelt hij over de gereedschappen en laat siersmeedwerk zien. Over het leven van de mensen in de Appalachian Mountains weet hij ook veel. Het was een leuk bezoek.
Nu door naar de pannenkoeken. We worden begroet door dames met een onvervalst southern accent: how y'all doinn? Heerlijk. We zitten tussen Amerikanen die zich de lekkernijen zo te zien al jaren goe dlaten smaken. Borden zijn vol gestapeld met grutten en gebakken aardappels en dingen die we niet zo kunnen thuisbrengen. Wij kiezen voor koffie en pannenkoeken en die zijn inderdaad hee lekker. Met een volle buik stappen we weer in de auto, op weg naar Grandfather Mountain.
Onderweg zien we helaas geen beren, wel een moederhert met jong.
De wegen zijn breed en heuvelachtig. We duiken soms diepe afgronden in. Deze hebben speciaal voor vrachtauto's uitwijkmogelijkheden, voor als de remmen het begeven. Van gras en van grind en aan de bandensporen te zien worden ze regelmatig gebruikt.
Het zijn geen echte snelwegen want er hangen regelmatig stoplichten. Het gebied is prachtig. Ook hier weer veel witte boerderijen, herenhuizen en fixer uppers verdeeld tussen de bomen.
Vaak vlak aan de weg, de brievenbussen staan bijna op de weg. Zou de postbode gewoon vanaf de vluchtstrook de bussen vullen? Veel wegen zijn vernoemd naar mensen. De meeste bruggen zijn naar omgekomen State Stroopers vernoemd. Er zijn ook veel gedenkmonumenten, voor verkeersslachtoffers maar ook veteranen en politieagenten.
Een half uurje voordat we bij Grandfather Mountain zijn hebben we zin in koffie. In het plaatsje Boone zit een Starbucks in een groot winkelcentrum. We zijn nog geen 3 minuten binnen of een gigantisch noodweer barst los. Regen en onweer, niet te zuinig. Hmmm, nu gaan we de plannen aanpassen want de stop is hoog in de bergen waar we (sommigen van ons) over een wiebelende hangbrug op 1600 meter hoog zouden gaan lopen. Niet zo verstandig met dit weer.
We doen ter plekke wat boodschappen en besluiten dan maar rechtstreeks naar onze Locomotief te rijden. De regen houdt nog een poosje aan maar we kunnen wel prima doorrijden. Uit de groene bossen stijgt de rook op. In de verte hangen de wolken laag tussen de heuvels. Met recht de Great Smokey Mountains dus!
We kunnen onze spotify afspeellijsten niet connecten met de radio en zijn dus afhankelijk van de radio. De Country en Religieuze zenders ontvangen we uitstekend, alleen iets minder onze smaak. Voor wat modernere muziek moeten we ongeveer om de 3 nummers van zender wisselen. Nou ja, ik hoef verder niet veel te doen dus ook hier maken we ons maar niet druk om.
Iets na zessen rijden we het Buffalo Creek Vacations Park op. Dit is letterlijk een bizon farm waar ook accommodaties verhuurd worden. Wij slapen 3 nachten in een omgebouwde caboose, een locomotief. Het ziet er echt heel tof uit. We kijken uit op het veld waar de bizons lopen. Er zijn ook kippen, konijnen, geiten, pony's, een gekke kalkoen en lama's, de meiden vinden het fantastisch. De temperatuur is door het zonnetje, dat inmiddels weer schijnt, weer lekker opgelopen en de lucht is zwaar en vochtig.
We laden de auto uit en maken avondeten klaar. Lekker makkelijk met soep, worstjes en een broodje en dat smaakt heerlijk op ons terrasje. De wifi is wel aanwezig maar niet heel top, verslagen zonder foto's dus.
Annabel en Olivia slapen in de koepel van de locomotief met uitzicht op de sterren.
Morgenochtend gaan we helpen bizons te voeren. Leuk vooruitzicht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten