Dag 27 Covered Bridge en Antebellum trail

Het is vandaag zaterdag 17 augustus

Het ontbijt valt een een beetje tegen na deze nacht in de chique suite. Geen pannenkoeken, wafels of scrambled eggs. Je kunt ook niet alles hebben. De parkeer jongen heeft de auto netjes vooraan gezet en we kunnen onze zooi snel inladen. Vandaag gaan we via de Antebellum trail naar Macon in Georgia.

Antebellum trail: Dit is een route van 100 mile door 7 dorpen/steden die tijdens de Burgeroorlog aan de rooftocht van generaal Sherman zijn ontsnapt. Deze "noordelijke" generaal trok van Atlanta naar Savannah en verwoestte daarbij alle militaire doelen die hij  tegenkwam maar ook de industrie, de infrastructuur en eigendommen van burgers zoals hun huizen. Deze move brak de "zuiderlingen" en leidde tot de uiteindelijke overgave van de Confederatie.
De geschiedenis van de Burgeroorlog en het leven in de 19e eeuw fascineert me enorm, ik heb hier veel over gelezen en wie kent niet de epische serie "North en South" en "Gone with the wind"?

Op de radio luisteren we naar een zender van een college die verslag doet van het arriveren van de studenten voor een nieuw academisch jaar. Ze vertellen over wat ze uit hun raam zien: studenten die aankomen rijden en dan grote dozen uitladen en op zoek zijn naar hun nieuwe kamer. Ook is er info over ontmoetingsbijeenkomsten en waar je het beste kunt eten. Grappig.

 

Onze eerste stop is dichtbij, Elder Mill covered bridge. Zo'n overdekte brug was vroeger heel normaal, door een brug van een dak en zijkanten te voorzien bescherm je  de houten onderdelen die de fundatie van de brug vormen. Een gewone houten brug ging zo'n 20 jaar mee, een covered bridge wel 100. Dat blijkt want de brug waar wij overheen rijden is al uit 1897. Jur rijdt wel stapvoets, het oogt toch wel fragiel. Na ons komt een witte Fiat 124 en we dromen ever over later, de reizen die wij nog met onze plof hopen te maken ;-).

speciaal voor mijn moeder: ik was ook mee!

De rivier met grote stenen nodigt erg uit: we springen van steen naar steen. Het water is niet eens heel koud. Heerlijk, wat een stilte hier. Maar het idee van koffie spreekt ook aan dus door naar het plaatsje Madison.

Nu rijden we echt over het platteland, kleine weggetjes.. We zien prachtige huizen op grote kavels afgezet met kilometers aan witte, houten hekjes. Wat een schilder klus. Maar we zien ook de echte trailertrash locaties met 7 auto's bij de deur die al een aantal decennia niet meer van hun plaats zijn afgekomen. Ook hier weer de spinachtige watertorens met de naam van de plaats erop.

In Madison aangekomen melden we ons eerst bij het Visitorscentrum. Een echte Southern Belle neemt alle tijd voor ons en legt uit waarom de stad gespaard is gebleven van het oorlogsgeweld. Een locale Senator en aanhanger van de Union (noordelijke staten) kende de rechterhand van Sherman en maakte een deal. De troepen hebben alleen de bedrijven en spoorwegbedrijven die de zuidelijke staten steunden in brand gestoken. Ik kan me zo voorstellen dat er ineens een groot aantal mensen van kant wisselden!

In de reisgids "Guide to Georgia" uit 1845 werd Madison omschreven als de meest gecultiveerde en aristocratische stad op de postkoets route van Charleston naar New Orleans. En het is inderdaad een heel charmant plaatsje. De huizen zijn allemaal even mooi en groot, de straten charmant en de winkeltjes en restaurantjes zien er ook allemaal even aantrekkelijk uit.

Jammer alleen dat het hier zo verschrikkelijk warm is! We verlaten bijna met tegenzin ons koffie en lunch tentje om toch maar op ontdekkingstocht te gaan. In een antiek/troep winkeltje moeten we lachen om de kast waarop staat dat kinderen onder de 18 er niet in mogen kijken. Dat doen ze natuurlijk toch en hij ligt helemaal vol met oude Playboys uit de jaren en 60 en 70 van de vorige eeuw. Op de garage kalender met de pin up uit 1950 in de vitrine zijn ook post-its op strategische plaatsen geplakt. De geweren en ander wapentuig mag je echter zo oppakken, ook als je 10 bent. Rare lui die Amerikanen.

Via het parkje en de bron die verse water aan de stad leverde (en er voor zorgde dat daar überhaupt een stad kon zijn) lopen we naar het kerkhof. Hier zijn prachtige oude familiegraven en een bord met uitleg over de anonieme begraafplaats voor de zwarte mensen. Er zijn wel een aantal graven voor zwarte mensen met een steen, dat zijn hele simpele stenen in vergelijking met de klassieke, over de top, familie gaven van de 18e en 19e eeuwse witte bewoners.

De doorgaande weg gaat ook gewoon over de begraafplaats, net zoals het spoor. We zien een rouwauto die door Hells Angels op Harleys begeleid wordt.

Tegenwoordig zijn de graven heel simpel. Een plaatje met naam en datum op de grond, voorzien van een gaatje waarin een wanstaltig kunststof boeket geplaatst wordt. Het ziet er heel fleurig uit, dat wel. We hebben dit soort veldjes eerder gezien, ook gewoon langs de weg. Ook fijn dat er geen onderscheid meer is tussen zwart en wit, allemaal een vrolijke struik!

De vroegtse gemarkeerde "zwarte"graven.

Langs de weg staan sproeiers en daar maken we dankbaar gebruik van. De meiden willen niet meer mee naar de oude school die qua architectuur prachtig is en blijven langs de sproeiers lopen.

Als we de weg willen oversteken moeten we gebruik maken van een vlaggetjes systeem. Er is wel een zebrapad maar blijkbaar houden automobilisten zich niet zo aan de regels. Je pakt een oranje vlag uit de bak aan de paal en steekt dan al zwaaiend over. Dat testen we een paar keer uit.

In een heel leuk ijs- en chocolade winkeltje raken we aan de praat met de eigenares.  Zij vraagt waar we vandaan komen en mogen dan een speld op de wereldkaart prikken. Ze had al aardig wat landen verzameld. Ze gaf aan dat het klimaat ook in de USA aan het veranderen is. Je verwacht het niet, hè, met zo'n president. 'Vroeger" hadden zij ook elke winter sneeuw en ijs en nu bijna  nooit meer. En ook de zomers zijn warmer en extremer. En Trump is een randdebiel, tenminste, dat vond zij dan. Wij hebben geen mening ;-)

Als we het gevoel hebben dat we genoeg gezien hebben gaan we weer richting auto. Ik stop nog even bij het Rogers House en de Rose Cottage, de rest vind het wel best. De laatste tour was een half uur geleden maar de gids is er nog en ik mag alsnog even binnen kijken.

Het Rogers House is een huis uit 1809 en was een huis van een middelklas familie. De Rose Cottage was het huis van Adeline Rose, gebouwd in 1891. Zij was een zwarte vrouw, die waste voor andere mensen (ik voel de klik). Ze is geboren als slavin maar heeft zich op weten te werken tot de eerste vrouw, ook nog zwart, die een huis bezat in Madison. Een bijzondere vrouw dus.

Het is nog dik een uur rijden naar Macon, dus we gaan weer op pad. Vlak voor de stad is een winkelgebied met een Walmart en we doen nog even boodschappen. Daarna is het een heel gedoe om het huisje te vinden want de navi raakt in de war van de eenrichtingsstraten.

Samen met google maps lukt het dan toch, wow wat een groot huis! En veel mooier dan op de foto's op Airbnb. Binnen raken we een beetje in de war want door een tussendeur komen we in een ander huis dat duidelijk bewoond is. Snel de deur op slot en maar even contact zoeken met de verhuurder. We koken een simpele pasta en daarna gaan de meiden aan de slag met met het pakket om armbandjes te maken wat ik bij de Walmart zag. Gezellig de Amerika afspeellijst van Spotify erbij. De bedden zijn heel hoog, we moeten er in klimmen.

 
Het huis stamt uit 1863 en werd gebruikt als onderdak voor de zuidelijke soldaten. Het is een geregistreerd monument. We hebben voor het eerst onze eigen Amerikaanse vlag aan de gevel hangen. De verhuurder appt dat hij het huis vorige week verkocht heeft maar in overleg met de nieuwe eigenaar geregeld heeft dat wij toch nog mochten komen omdat hij het lullig voor ons zou vinden om zomaar te cancelen, zeker gezien onze lange trip en de kinderen. Pfffieuw, daar komen we goed weg want dat was best wel één van mijn angsten, dat we ergens op de stoep zouden staan en dat de deur dicht zou blijven. De nieuwe eigenaar is vast in het ene deel van het huis getrokken en zolang we de tussendeur op slot houden hebben we geen last van elkaar.

De airco staat op standje vrieskist en het kost wat tijd om dit te fixen. Annabel mag deze keer alleen slapen, Olivia en Lauren delen een kamer met twee éénpersoons bedden. Leuk want die hebben we nog niet eerder gehad. Morgen gaan we naar een ander plaatsje op de Antebellum trail en omdat het weer zo heet wordt nemen we de zwemspullen mee, er is een meer in de buurt. Het was wederom weer een fantastische dag!