Dag 28 - Kerken en een soepmeer

Het is vandaag zondag 18 augustus

De bedden in dit huis zijn echt fantastisch, we hebben allemaal heerlijk geslapen. We starten rustig op, het is per slot van rekening zondag. Vandaag staat Milledgeville op de planning, een ander dorp uit de Antebellum Trail. Bij wat speurwerk online zien we dat er wel erg veel attracties en bezienswaardigheden gesloten zijn op zondag. Vooral ook die leuke Trolley Tour die toch wel hoog op de wishlist stond. Hmmm. Zou dat in Macon zelf beter zijn? Dit is per slot een grote stad. Crap, ook alles dicht. Al die kerken onderweg hadden natuurlijk een clue kunnen zijn, dit is een conservatief gebied, de Bible Belt van de USA. Wat gaan we doen? In ieder geval niet bij de pakken neerzitten.

We besluiten ons aan het oorspronkelijke plan te houden. De uitstraling van de plaatsjes is ook leuk op zondag en dan gaan we gewoon iets eerder zwemmen. Daar hebben we sowieso wel zin in want ook vandaag is het weer warm. Het is een ritje van drie kwartier, door een inmiddels bekend landschap vol groen en witte kerkjes (waar de parkeerplaatsen overigens leeg zijn, waar is iedereen?).

Milledgeville is ontstaan en ontworpen met het doel om de nieuwe hoofdstad van de staat Georgia te worden. Van 1804 tot 1868 was het inderdaad de hoofdstad. Dit is nu nog duidelijk te zien, er staan grote gebouwen die een enorme grandeur uitstralen. Het is echt een prachtige stad, het ene huis is nog mooier dan het andere.

Het oorlogsverleden is ook nog heel zichtbaar in de vorm van de borden met uitleg.

Midden in het centrum staat de universiteit met de campus. Hier zouden de meiden wel willen studeren, ook deze gebouwen zijn allemaal heel mooi en ook de tuinen en parken zijn prachtig. Het is alleen uitgestorven.

We zien een vrij hippe coffeehouse waar we dan maar neerstrijken. De cappu's zijn lekker, de koekjes ook en we zitten op lekker plofbanken en we vinden het wel even best 😃. Langzaam wordt het drukker, de studenten komen uit bed rollen.

Als we genoeg moed verzamelt hebben gaan we op pad voor een rondje. Het wordt een kort rondje want dit houden we niet vol. Te warm gewoon. Het is een prachtige plaats en op een ander moment had ik graag alles willen zien maar nu is het gewoon klaar.

We springen gauw in de auto (auw heet, gauw op een handdoek zitten) en dan op naar Rocky Creek Park. Dat is maar een kwartiertje rijden.

We komen aan op een leeg parkeerterrein, alleen de sherrif staat in de hoek, onder een boom, geparkeerd. Uhm, zou je hier op zondag niet mogen zijn? De uitleg op het bord leert ons dat we hier prima kunnen zwemmen, ook op zondag. We moeten een briefje aan de binnenspiegel hangen en 5 dollar in een envelop in een brievenbus doen. Lekker old school. Omdat de sherrif er staat doen we maar braaf wat er van ons verwacht worden.

We dalen af naar de waterkant. Er staan picknick tafels waarvan we degene met de meeste schaduw claimen. Ook is er een toiletgebouw met kleedkamers, netjes schoon en gratis te gebruiken.

We picknicken eerst en dan willen de meiden het water in om af te koelen. Dat gaat dus niet lukken want het water is gewoon warm. Niet lauw, maar warm. Tsss. We zijn net de balletjes in de soep. Het is wel heel erg mooi hier. Er staan prachtige huizen aan het meer.

Er zijn wat mensen met een boot waarvan de motoren veel te groot zijn maar die toch tot het uiterste getest moeten worden. Als die weg zijn en de rust wederkeert komt er een hertje uit het bos even water drinken.

Jur geeft aan dat hij zich niet zo lekker voelt, zijn energie is helemaal weggezakt. Zolang hij rustig in het water blijft zitten gaat het wel. Met elkaar dobberen we zo wat in dit soepmeer.

Als we eruit gaan om wat te gaan drinken gaat het snel minder goed met Jur, hij lijkt toch wel ziek. Als ik hem boven bij de toiletten, buiten, op de grond aantref, amper in staat om rechtop te blijven zitten besluiten we om te gaan.

De meiden helpen met het inpakken van de koelbox en we laden Jur ook in. In de koelte van de airco gaat het wel wat beter. In ons tijdelijke huis aangekomen gaat hij naar bed en wij beginnen vast met opruimen en inpakken want morgen gaan we weer door (toch?).




Grappig: dit is pas de eerste keer dat ik de chauffeur ben. Even oefenen met de knopjes en de pookjes en dan kunnen we er vandoor.

Thuis gekomen lijken de symptomen een beetje op een voedselvergiftiging en hij heeft ook echt geen zin meer in eten. Vlakbij blijkt een Italiaans restaurant te zitten, daar loop ik met de meiden naar toe. De pizza is zo zo maar we zijn in ieder geval gevoed. Thuis ruimen we de laatste dingen op en dan gaan we slapen. Ik slaap bij Annabel zodat eventuele besmettelijkheid binnen de perken blijft. Jur spookt de hele nacht wat rond, we denken dat het een buikgriep is omdat we overlappende dingen gegeten hebben en verder niemand ergens last van heeft. Nu zorgen dat dat zo blijft. Gelukkig biedt de huisapotheek ook wat opties, dus we gaan er nog steeds vanuit dat we morgen kunnen gaan rijden. Fingers crossed!