Dag 33 - IHOP - jellyfish

Het is vandaag vrijdag 23 augustus

Vanochtend gaan Lauren en ik samen op stap. De Ihop (international house of pancakes) stond nog op de to do list en vandaag gaan we daar ontbijten. De route voelt inmiddels vertrouwd (gek, hoe dat soms zo snel kan gaan, dat je echt thuis voelt ergens) en over de grote witte brug zoeven we het centrum weer in.

Halverwege steekt een vreemde sprinkhaan zijn kop op. Hij zit op de ruitenwisser en klemt zich uit alle macht vast, om maar niet weg te waaien. Als we de parkeergarage inrijden gaat hij over het raam rennen en het oogt een tikje gestresst.
Als hij ook nog gaat schijnboksen lachen we hem keihard uit. Dat laat ie niet op zich zitten en hij rent naar Laurens raam. Als we hem daarna niet meer zien besluiten we bijna om niet uit te te stappen. Wat als hij in de aanval gaat?
Heel voorzichtig verlaten we toch de auto. Inmiddels zit het beest achter op het dak en we wensen hem een fijn verblijf in de stad.

En ja, die Ihop dus. De airco staat op standje mortuarium dus we verkassen een paar keer totdat we een beetje uit de luchtstroom zitten. Als we eindelijk geïnstalleerd zijn bestellen we bij onze vriendelijke waitress een stapel pannenkoeken met aardbeien en perziken.

En een cappuccino. Het was interessant, laten we het daar op houden. Onze waitress kwam om de 3 minuten vragen of alles ok was en we hebben maar ja gezegd. Ook een goeie tip gegeven maar de Ihop gaat van ons lijstje af.

We gaan nog even gezellig shoppen. We stellen weer vast dat Charleston prachtig is. Sfeervol, mooie gebouwen en leuke winkels. In de overdekte markthal vinden we het standje met de zwarte zeep maar er is nog niemand aanwezig. Gelukkig zijn er meer leuke standjes, vooral de mijnheer met de ringetjes met parels en halfedelstenen spreekt ons aan. Letterlijk ook want we staan uiteindelijk een half uur met hem te kletsen. Hij blijkt een Baghwan aanhanger geweest te zijn en heeft Europa in zijn oranje gewaad bezocht. Heerlijke gesprekken en natuurlijk hebben we ook wat van zijn fijne handwerk aangeschaft.

De zwarte zeepjes mijnheer was inmiddels ook gearriveerd en ondanks dat zijn spullen echt verschrikkelijk roken leek het Lauren een interessant experiment. Shea Butter en African Black soap, de oplossing voor al je huid issues, je vrienden willen alleen niet meer naast je zitten. Ze moet het maar mee naar Canada nemen, haha.

Inmiddels weet ik ook dat dat gekke insect (kruising kakkerlak en sprinkhaan) een Palmetto bug heet en het symbool van Charleston is. Een lokale juwelier heeft er een hele collectie aan gewijd, the Goldbug Collection, inclusief een broche. Laat ik nou al een tijd op zoek zijn naar een coole insecten broche om op mijn jas te doen, een superleuk aandenken aan deze reis dus!
De juwelier is prachtig, meer dan 100 jaar oud en een echt familiebedrijf. De dochter heeft de collectie ontworpen en komt even kennismaken.  Typisch Amerikaans natuurlijk maar toch leuk. De inspiratie voor de collectie komt zowel uit het insect maar ook uit het korte verhaal 'the Gold Bug" van Edgar Allen Poe. Leuk hoe soms dingen bij elkaar lijken te komen, ik houd ervan. Lauren kijkt haar ogen uit bij de prachtige juwelen die ook in de vitrines liggen, verlovingsringen van meer dan    $ 50.000. Gelukkig kun je er een afbetalingsregeling voor treffen.

We drinken nog gezellig koffie, bij de Starbucks natuurlijk, en praten over haar aanstaande vertrek, haar verwachtingen en de gezonde spanning die ze toch ook wel voelt. Over de inhoud kan ik hier natuurlijk geen verslag doen maar wat ben ik trots op haar! Ik heb er alle vertrouwen in dat ze zich prima gaat redden en een fantastische tijd zal hebben.

Als we uitgekletst (nooit natuurlijk) zijn gaan we naar huis om te lunchen. Als we de estate binnen rijden zien we Jur en de meiden in de pool liggen. Wij gooien de kipschnitzels (vakantiedingetje) in de pan en we eten heerlijke broodjes.






Dan houden we siësta om de warmte te ontlopen. Vanmiddag gaan we weer naar het strand, nu ook om te zwemmen.
Olivia heeft inmiddels haar ei gelegd dat al sinds Boston uitgebroed wordt, ze wil toch wel heel graag het knuffellapje van de TJMax gaan kopen. Ze heeft nog geld over dus de tussenstop is snel ingepland. Jur en ik (en ik denk Annabel en Lauren ook) duimen heel hard dat ze die hier ook verkopen....
En gelukkig, tussen een hoop andere spullen, op een andere plek dan verwacht, vinden we het allerlaatste lapje van de winkel. Dat moest dus zo zijn. Lapje (zo heet de olifant inmiddels ook) ingeladen en weer op naar het strand.

Om 17:00 komen we aan en er rijdt precies iemand weg als wij aankomen. We staan dus weer mooi vooraan. We duiken gauw de zee in en we hebben de grootste lol tot Annabel door een kwal wordt gestoken.

Ai, dat doet echt pijn, we zien de striemen van de tentakels over de achterkant van haar benen. Gelukkig hebben we Fenistyl mee en kunnen we het ergste leed snel verzachten. Niemand wil meer zwemmen natuurlijk dus we kleden ons maar weer aan.

Op hetzelfde kruispunt met de restaurants vragen we hoelang de wachtlijst bij de HomeBBQ is, die blijkt meer dan een uur te zijn. Daar hebben we nu geen zin in dus we komen weer bij Poe uit. Deze keer zitten we binnen waar het heel druk is en heel veel herrie. Dat eet niet zo ontspannen en ondanks dat het weer lekker is besluiten we thuis een toetje te gaan eten, we hebben immers ijs! We zetten de wekkers want morgen staat er weer een fieldtrip (jippie!) op de planning.