Dag 33 - IHOP - jellyfish

Het is vandaag vrijdag 23 augustus

Vanochtend gaan Lauren en ik samen op stap. De Ihop (international house of pancakes) stond nog op de to do list en vandaag gaan we daar ontbijten. De route voelt inmiddels vertrouwd (gek, hoe dat soms zo snel kan gaan, dat je echt thuis voelt ergens) en over de grote witte brug zoeven we het centrum weer in.

Halverwege steekt een vreemde sprinkhaan zijn kop op. Hij zit op de ruitenwisser en klemt zich uit alle macht vast, om maar niet weg te waaien. Als we de parkeergarage inrijden gaat hij over het raam rennen en het oogt een tikje gestresst.
Als hij ook nog gaat schijnboksen lachen we hem keihard uit. Dat laat ie niet op zich zitten en hij rent naar Laurens raam. Als we hem daarna niet meer zien besluiten we bijna om niet uit te te stappen. Wat als hij in de aanval gaat?
Heel voorzichtig verlaten we toch de auto. Inmiddels zit het beest achter op het dak en we wensen hem een fijn verblijf in de stad.

En ja, die Ihop dus. De airco staat op standje mortuarium dus we verkassen een paar keer totdat we een beetje uit de luchtstroom zitten. Als we eindelijk geïnstalleerd zijn bestellen we bij onze vriendelijke waitress een stapel pannenkoeken met aardbeien en perziken.

En een cappuccino. Het was interessant, laten we het daar op houden. Onze waitress kwam om de 3 minuten vragen of alles ok was en we hebben maar ja gezegd. Ook een goeie tip gegeven maar de Ihop gaat van ons lijstje af.

We gaan nog even gezellig shoppen. We stellen weer vast dat Charleston prachtig is. Sfeervol, mooie gebouwen en leuke winkels. In de overdekte markthal vinden we het standje met de zwarte zeep maar er is nog niemand aanwezig. Gelukkig zijn er meer leuke standjes, vooral de mijnheer met de ringetjes met parels en halfedelstenen spreekt ons aan. Letterlijk ook want we staan uiteindelijk een half uur met hem te kletsen. Hij blijkt een Baghwan aanhanger geweest te zijn en heeft Europa in zijn oranje gewaad bezocht. Heerlijke gesprekken en natuurlijk hebben we ook wat van zijn fijne handwerk aangeschaft.

De zwarte zeepjes mijnheer was inmiddels ook gearriveerd en ondanks dat zijn spullen echt verschrikkelijk roken leek het Lauren een interessant experiment. Shea Butter en African Black soap, de oplossing voor al je huid issues, je vrienden willen alleen niet meer naast je zitten. Ze moet het maar mee naar Canada nemen, haha.

Inmiddels weet ik ook dat dat gekke insect (kruising kakkerlak en sprinkhaan) een Palmetto bug heet en het symbool van Charleston is. Een lokale juwelier heeft er een hele collectie aan gewijd, the Goldbug Collection, inclusief een broche. Laat ik nou al een tijd op zoek zijn naar een coole insecten broche om op mijn jas te doen, een superleuk aandenken aan deze reis dus!
De juwelier is prachtig, meer dan 100 jaar oud en een echt familiebedrijf. De dochter heeft de collectie ontworpen en komt even kennismaken.  Typisch Amerikaans natuurlijk maar toch leuk. De inspiratie voor de collectie komt zowel uit het insect maar ook uit het korte verhaal 'the Gold Bug" van Edgar Allen Poe. Leuk hoe soms dingen bij elkaar lijken te komen, ik houd ervan. Lauren kijkt haar ogen uit bij de prachtige juwelen die ook in de vitrines liggen, verlovingsringen van meer dan    $ 50.000. Gelukkig kun je er een afbetalingsregeling voor treffen.

We drinken nog gezellig koffie, bij de Starbucks natuurlijk, en praten over haar aanstaande vertrek, haar verwachtingen en de gezonde spanning die ze toch ook wel voelt. Over de inhoud kan ik hier natuurlijk geen verslag doen maar wat ben ik trots op haar! Ik heb er alle vertrouwen in dat ze zich prima gaat redden en een fantastische tijd zal hebben.

Als we uitgekletst (nooit natuurlijk) zijn gaan we naar huis om te lunchen. Als we de estate binnen rijden zien we Jur en de meiden in de pool liggen. Wij gooien de kipschnitzels (vakantiedingetje) in de pan en we eten heerlijke broodjes.






Dan houden we siësta om de warmte te ontlopen. Vanmiddag gaan we weer naar het strand, nu ook om te zwemmen.
Olivia heeft inmiddels haar ei gelegd dat al sinds Boston uitgebroed wordt, ze wil toch wel heel graag het knuffellapje van de TJMax gaan kopen. Ze heeft nog geld over dus de tussenstop is snel ingepland. Jur en ik (en ik denk Annabel en Lauren ook) duimen heel hard dat ze die hier ook verkopen....
En gelukkig, tussen een hoop andere spullen, op een andere plek dan verwacht, vinden we het allerlaatste lapje van de winkel. Dat moest dus zo zijn. Lapje (zo heet de olifant inmiddels ook) ingeladen en weer op naar het strand.

Om 17:00 komen we aan en er rijdt precies iemand weg als wij aankomen. We staan dus weer mooi vooraan. We duiken gauw de zee in en we hebben de grootste lol tot Annabel door een kwal wordt gestoken.

Ai, dat doet echt pijn, we zien de striemen van de tentakels over de achterkant van haar benen. Gelukkig hebben we Fenistyl mee en kunnen we het ergste leed snel verzachten. Niemand wil meer zwemmen natuurlijk dus we kleden ons maar weer aan.

Op hetzelfde kruispunt met de restaurants vragen we hoelang de wachtlijst bij de HomeBBQ is, die blijkt meer dan een uur te zijn. Daar hebben we nu geen zin in dus we komen weer bij Poe uit. Deze keer zitten we binnen waar het heel druk is en heel veel herrie. Dat eet niet zo ontspannen en ondanks dat het weer lekker is besluiten we thuis een toetje te gaan eten, we hebben immers ijs! We zetten de wekkers want morgen staat er weer een fieldtrip (jippie!) op de planning.

Dag 32 - Realestate en beaches

Het is vandaag donderdag 22 augustus

Het lukt om op tijd in de auto te zitten, downtown Charleston, here we come. Het is toch al weer pittig warm maar dat handelen we volgens de Lauren methode: negeren, blokkeren en accepteren. Het is maar een kort ritje, weer over de grote witte brug. We vinden een mooi parkeerplaatsje in een verder hele krappe parkeergarage.

Als we richting het water lopen zien we meteen de Pineapple Fountain, een kenmerkend punt voor Charleston. Deze fontein is er pas sinds 1990, het jaar na de verwoestende orkaan Hugo.
De ananas als versiering is veel voorkomend in deze stad en staat voor gastvrijheid.

In alle fonteinen in dit park mag je rond spetteren, het gebrek aan een handdoek en de creepy rondvliegende insecten (kruising tussen kakkerlak en sprinkhaan, waarover later meer) zorgen ervoor dat wij toch maar verder lopen.

De huizen in Charleston staan niet met de voorkant naar de straat gericht maar met de zijkant. Ik had ergens gelezen dat dit door het belastingsysteem van vroeger kwam maar door nog even opnieuw te zoeken weet ik nu dat het meer met de plattegrond van Charleston te maken heeft. Het was vroeger een ommuurde vestingstad en door de kavels lang en smal te maken konden er meer huizen aan 1 straat gebouwd worden.

Het feit dat veel van deze huizen vrijstaand zijn heeft met het klimaat (verschrikkelijk!!!) te maken. De wind blaast goed door de huizen en porches heen. Deze porches zijn zo gesitueerd, op het zuiden of het westen, om te beschermen tegen de zon die in de namiddag op zijn felst schijnt. Dat hadden wij ook al vastgesteld, eind van de middag is het hier echt bloody hot.

Dat genoemd hebbende: wat is het hier prachtig! Het uitzicht over de baai, de historische gebouwen en die prachtige huizen, ik zou hier graag willen wonen. Maar dan wel van januari tm april, ofzo.

We lopen de Battery af, door het windje van zee is dit wel te doen. Het is niet moeilijk om je voor te stellen hoe het hier in de 19e eeuw eruit gezien moet hebben, de dames in hoepelrokken, koetsen ratelend over de keitjes.


Heel in de verte zien we fort Sumter, waarvandaan de eerste schoten gelost zijn, de schoten die de Burgeroorlog van 1861 inluiden.

In het park rusten we even uit in de schaduw. Flink veel water drinken, de rugzak is al 2 liter lichter.

Dit park staat vol standbeelden en kanonnen, allemaal gelinkt aan de burgeroorlog.
Ook hier overal bordjes met uitleg over de geschiedenis. We hebben een ook een app met QR code waar we veel info uithalen.

 

Via een andere straat lopen we terug naar het centrum. We zien wat leuke winkeltjes onderweg (souvenirs) en lopen langs de oude slavenmarkt. De rij voor het museum is indrukwekkend dus die slaan we maar even over. We gaan even op zoek naar koelte en koffie (en wifi voor de dames). Jur geeft nog een lesje natuurkunde 😀.

 

Verkwikt kunnen we weer door en via de oude markthallen en een aantal leuke winkeltjes (oa een hele toffe speelgoedwinkel waar je de hele dag met kapla mag bouwen) lopen we langzaam richting de auto.

We zoeken ons suf naar het winkeltje dat Heaven Scent heet en Afrikaanse cosmetica verkoopt.

Nergens te vinden maar er is genoeg anders leuks te ontdekken.
Er rijden ook overal koetsen rond, je kunt hiermee een tour langs de bezienswaardigheden maken met een gids. We vinden het allemaal heel zielig voor de paarden want het oogt zwaar, zo'n bak vol toeristen en dat met deze temperaturen. Er zijn ook actiegroepen tegen de koetsen, zien we later.

Charleston is een open lucht museum, overal waar je kijkt zie je mooie gebouwen en details.

De roze minibieb is ook echt heel schattig.

Genieten dit. Jur houdt het redelijk goed vol maar tegen 14:00 zijn we er toch wel klaar mee. Opzoek naar de auto, en dan het zwembad in. Even chillen voordat we vanavond richting strand gaan. Als we richting het zwembad lopen horen we het al een beetje donderen maar we zien geen donkere wolken. Hmmm, waar komt dat vandaan? Vanaf het land komt een grote wolk heel langzaam onze kant op en blijft een poos hangen. Na een klein half uur beweegt de wolk weer verder in onze richting en dondert het in de verte zo hard dat ik besluit dat het zo genoeg is. We gaan eruit. Dan maar uitgebreid douchen, het zwembadwater is trouwens best wel warm.

Iedereen ziet er op zijn paasbest uit als we richting strand gaan. Sullivan's Island is het dichtste bij en staat goed bekend. Nog een klein stopje bij de T-Mobile om het 30 dagen plan te verlengen. We zijn al bijna een maand op reis! We vragen de dames of het strand inderdaad leuk is maar dat weten ze niet. Ondanks dat ze geboren en getogen in Charleston zijn, zijn ze nog nooit op het strand geweest.

We rijden door een landschap wat wel iets weg heeft van Nederland. Veel gras en weidse uitzichten. Er is een cluster van gebouwen en bootjes, het ziet er allemaal heel nieuw uit. Het geeft wel een beetje een Lelystad idee. Hoe dichter we bij het strand komen hoe meer de huizen veranderen in prachtige, enorme, strandhuizen in de USA stijl. Hier vliegen de Porsches laag en overal rijden golfkarretjes. Het bevoorrechte leven. Tuinen zijn ingericht met zwembaden, trampolines en ziplines. Alles om de kids happy te houden.

We vinden een parkeerplaats meteen aan het strand en over een lange houten steiger lopen we er naar toe. Het is een heel breed strand, het zand is heel fijn en wit.

De zee is lauw warm. Grappig, meestal is de Atlantische Oceaan vrij koud als wij daar in staan. We genieten een poosje van de golven, elkaar en maken veel foto's. Er vliegen met regelmaat pelikanen voorbij, wat een prachtig gezicht is.

Als we honger krijgen (en het wordt ook al snel donkerder) gaan we naar het kruispunt waar we voorbijreden naar het strand en waar een cluster aan barretjes en restaurantjes is. We vinden een plekje bij Poe's Tavern.

Edgar Allen Poe woonde een poosje op Sullivan's Island, hij was hier met het leger gestationeerd. We eten heerlijke burgers en kipbroodje met home made fries. Lekker hoor. We eten zowaar buiten, wat de muggen ook wel fijn vonden.

Thuis snel nog even douchen en dan weer lekker slapen. Vanavond slaapt Olivia gezellig bij mij en Jur mag een nachtje alleen slapen. Zo wisselen we wat af. Sweet dreams!

Dag 31 - Outlet en new friends

Het is vandaag woensdag 21 augustus

Heerlijk om geen wekker meer te zetten en gewoon lekker in huis om te rommelen. Alhoewel hij al iets meer trek in eten heeft, heeft Jur echt nog geen enkele energie. Wij hebben nog wel zin in een dagje winkelen en dat kunnen we prima "alleen". Het is maar 20 minuten rijden.

Dus na het ontbijt de auto weer in en richting outlet center "Tanger". We rijden weer over die grote witte brug en komen vlak langs het vliegveld en de vliegtuigen vliegen nogal laag over. Veel militaire toestellen en dat is nogal indrukwekkend.

Alles is hier weer groot, de snelwegen zijn breed, en de fly overs zijn hoog (en de hekjes weer laag!!). Alsof er boten met rechtopstaande masten onderdoor moeten kunnen.

Op het parkeerterrein bij de outlet wappert de grootste vlag die we tot nu hebben gezien.

De Tanger outlet is in Caribische stijl, alles is in pastelkleuren en er staan palmbomen. We bezoeken de usual suspects als Hilfigger en Ralph Lauren. Scoren voor Lauren een rugzak bij Vans, en vinden leuke souvenirs bij Palmetto Moon. We lunchen bij de Subway waar we geholpen worden door een hele aardige vrouw die sprekend lijkt op Pennsatucky uit Orange is the new black lijkt, voordat ze nieuwe tanden kreeg welteverstaan We geven maar wat extra fooi, hopelijk kan deze dame ook ooit haar tanden laten aanvullen.

Op de terugweg stuurt de navi ons vi aeen andere route. Ook een hele hoge brug, blauw deze keer, en de hekjes kunnen daadwerkelijk nog lager! Crap, ik ga maar in de middelste baan rijden, dan heb ik het minst last van mijn hoogtevrees.

Als we weer thuis komen treffen we Jur op de bank aan, volledig verdiept in baseball oid. The American lifestyle. We maken kip met rijst en broccoli en dat smaakt best ok. Het is nog steeds heel warm en dus gaan Olivia en Annabel nog even zwemmen. Er is nog een familie aanwezig met een meisje van 7 dat Ava heet en een wat jonger jongetje dat Oliver heet. Staan beide moeders hun kind te roepen met "Ollie", haha.

Olivia leert Ava duiken, mooi om te zien dat ze al zo goed uit de voeten kan met haar Engels. De ouders zijn niet erg in voor een gesprekje dus ik zit heerlijk te chillen op een ligstoel. Morgen gaan we proberen om naar het centrum van Charleston te gaan, Jur ziet het wel zitten. We gaan wel vroeg, om de hitte een beetje voor te blijven. Het warmste moment van de dag ligt hier rond een uur of 3, later dan bij ons dus.

We eten weer lekker ijs thuis en dan duiken we allemaal ons bed weer in.

Dag 30 - slapen en Netflix

Het is vandaag dinsdag 20 augustus

Dit is een complete chilldag, meer kunnen we er niet over kwijt. We zijn binnen, want buiten is het te warm, te benauwd.

We eten wat, draaien wasjes (ik dan), doen dutjes en kijken Netflix. Alle seizoenen Greys Anatomy zijn hier beschikbaar. Prima wifi hier, haha.




Jur ligt wisselend op de bank en in bed. Ik geloof dat Olivia en Annabel nog zijn gaan zwemmen maar ik weet het niet zeker. Er zijn ook buitjes geweest. We maken spaghetti en loungen nog wat door.

Aan het eind van de dag zijn we (Olivia, Annabel en ik) toch wat onrustig en springen nog even in de auto. We willen de zee zien en erin staan. We rijden naar de kust maar komen niet dicht bij de zee. Hier is nog moerasgebied met allemaal privé steigers, die horen bij prachtige huizen

We kiezen alle drie het huis uit waar we wel zouden willen wonen en dat valt nog niet mee. Het ene is nog mooier dan het andere. We zijn ook net op tijd voor een prachtige zonsondergang!

Het huis aan de linkerkant is mijn favoriet.

Op de terugweg halen we nog verschillende soorten ijs. Niet normaal hoeveel keuze er in de supermarkt is, een heel pad vol, aan twee kanten. Lekker smullen van chocolate chip en vanille, we zijn niet zo van de gekke smaakjes, zeker niet als je er 2 liter van moet kopen. We hebben

bakjes gemaakt van ijshoornkoekjes, dat scheelt weer afwas.

Slapen gaat ook weer prima, morgen weer een dag!

Dag 29 - On the Road again

Het is vandaag maandag 19 augustus

Jur heeft de hele nacht lopen spoken maar geeft aan dat we kunnen gaan rijden. Tenminste, als wij de auto kunnen inladen want vooruit komen ho maar. Aangezien wij stoere vrouwen zijn kunnen we dat uiteraard. De koffers en tassen staan klaar en de meiden laden de auto is. Ze hebben de afgelopen keren goed opgelet want alles staat precies goed en op een handige plek. We laten het huis netjes achter, stoppen Jur vol met pillen uit de huisapotheek en stellen de navi in op ons volgende airbnb adres, in Mount Pleasant, Charleston. De regen tikt gezellig op het dak (hoe werkt die bloody ruitenwisser!!!) en we zitten in no time op de snelweg.

272 mijl, dik 400 kilometer, we slaan de geplande stops maar over. We hopen zonder al te veel kleerscheuren aan te komen. Het landschap is bekend, veel groene bomen, weinig te zien. Slecht wegdek en ik merk dat het veel energie kost om mijn aandacht bij de weg te houden. Zo soepel mogelijk rijden, regenbuien,  links en rechts verkeer, vrachtauto's zo groot als een trein die net zo hard rijden als wij.

Als we in de buurt van Savannah zijn moeten we tanken en is het lunchtijd. Op een bedrijventerrein met winkels en eetttentjes halen we eten, voeren we de auto (veel voor weinig) en stoppen we nog even voor koffie. Jur is still going strong. De stemming in de auto is heel gezellig, we hebben leuke muziek en kunnen gezellig kletsen.

Met nog 110 mijl te gaan zien we het landschap nu veranderen. Van bosrijk naar grasland en wetland. We passeren de grens van South Carolina, we zijn in de veertiende en laatste staat van deze vakantie. Van Interstate 95 draaien we Highway 17 op en dan zien we voor het eerst het hangende Spaanse Mos in de bomen. Duidelijk een ander landschap, Jur hoopt nu op alligator roadkill. We hebben wel genoeg onbestemde grijze bosdieren en wasberen gezien. Links en rechts zien we meren en moerasgebied, in de verte zie je aan de lucht dat we richting de zee gaan.

In de buitenwijken van Charleston zien we de eerste palmen. De woonwijken en winkelcentra zien er verzorgd en gezellig uit. Dit zou wel eens een rijkere stad kunnen zijn. Allemaal bootverkopers waar zo maar 50 boten op het terrein staan.
Van die gekke bootjes die eruit zien alsof ze om zullen slaan zodra je een vis aan de lijn hebt.

De sfeer is zo anders dat we spontaan zin in strand en flaneren krijgen. Vooral als we een pelikaan zien, die een stukje meevliegt!

 Mount Pleasant is ook een buitenwijk van Charleston en om daar te komen moeten we weer over een hele hoge brug rijden. Links en rechts zien we grote havens, industrie een ook het vliegdekschip wat nu een museum is. Het hekje is niet zo hoog, wat fijn is voor het uitzicht maar wat minder fijn voor mijn veiligheidsgevoel.






 Vlotjes rijden  we ons nieuwe buurtje binnen, het ziet er heel gezellig uit. We hebben het hoekhuis aan het eind van een carré, vlak naast het tennisveld en het zwembad.








Al deze wijkjes hebben dit soort gedeelde voorzieningen. Als we uitstappen voelen we de hitte en de luchtvochtigheid, oef. Snel de deur open maar het beveiligde sleutelkluisje stribbelt wat tegen. Uiteindelijk staan we binnen en ook in deze woning staat de airco op standje diepvries.

In de loop van de week zullen we merken dat dicht echt nodig is en dat we er ook snel aan wennen. Het naar buiten gaan blijft echter wel steeds een opgave.




Er staan 2 comfortabele banken in de woonkamer, we parkeren Jur op 1 ervan. De meiden verdelen de slaapkamers (op de 1e verdieping) en net zo vlot als het inladen ging, gaat nu ook het uitladen. Binnen no time staat alles binnen en worden er kasten gevuld. We hebben 2 badkamers, wat een luxe!

Olivia en Annabel gaan nog even zwemmen. Dan is het tijd om boodschappen te halen en avondeten te regelen. Onze patiënt ziet nog wat groen bij de gedachte aan eten dus we laten hem op de bank achter, samen met 2500 tv kanalen.

De supermarkt zit echt vlakbij, de Publix is een fijne winkel. We slaan goed in en gaan dan door naar de McDonalds want koken heb ik echt geen zin meer in. We waren in iedere geval voldaan en als we thuis komen gaan we lekker slapen (de fotoshoot gaat lekker, haha).